Afscheid van mijn geleidehond

Afscheid van mijn geleidehond

Mijn lieve Breeze is dood

Mijn trouwe oude hondje is gestorven. Breesje mocht geen 12 worden, ze zou de 22ste jarig zijn geweest. Ik zal het even uitleggen.

Vandaag (2 november 2003), tegen zessen, lag ze heel erg te hijgen in haar mand. Dat bleef ze maar doen tot we besloten haar mee naar buiten te nemen. Eerder vandaag was er ogenschijnlijk nog niks aan de hand. Ze struikelde zowat uit haar mand, kon haast niet op haar poten staan en lopen. Buiten heeft ze wel geplast maar ze kon niet door haar hurken maar moest echt gaan zitten. Even later ging ze in het natte gras liggen. Terug naar huis gestrompeld. Ik belde de dienstdoende dierenarts. Ik kon gelijk komen. Breeze in de auto getild en op weg.

De dierenarts heeft haar onderzocht. Ontdekte dat er iets mis was met haar buik, beter gezegd in haar buik. Ook was haar oogwit niet wit maar een beetje gelig en de kleur van haar tong was ook niet zoals het hoorde. De arts vermoedde een gezwel. De foto’s wezen uit dat er inderdaad iets zat dat er niet hoorde. De hartslag was goed, temperatuur ook maar ze voelde erg koud aan en de bloedsomloop was niet goed. De arts durfde haar zo niet de nacht in te laten gaan, de kans was groot dat de situatie zou verslechteren.

Ik kon 3 dingen doen. Of ik nam haar mee naar huis, wat ik niet durfde in deze toestand, of ik liet haar daar achter aan het infuus of ik liet haar onmiddellijk opereren. Het voordeel van het infuus was dat ze morgen bloed konden prikken en een echo maken. Maar ja, ik had er emotioneel moeite mee haar ergens in een uithoek op een industrieterrein achter te laten, moederziel alleen….
Dan maar meteen opereren. De dierenarts zei dat ze haar niet meer wakker zou laten worden als het hopeloos was wat ze aan zou treffen. Ikke natuurlijk in tranen. Wat kwam dit onverwachts, het overviel me zo. Ik heb afscheid van haar genomen. Nou ja, het is nooit goed en nooit genoeg, voor mijn gevoel. Breeze reageerde met een klein kwispeltje, verder was het net een zombie, er zat haast geen leven in. Volgens de dierenarts was ze bijna, of al, in shock.

De arts belde me later vanavond op. Ze trof een tumor aan ter grootte van een tennisbal. De milt was gescheurd en er was een bloeding ontstaan. De milt had ze kunnen verwijderen maar de tumor niet, als ze dat geprobeerd zou hebben, vertelde ze. En als ik haar mee naar huis had genomen zou ze morgen doodgebloed zijn. Dus toch de juiste beslissing, in het belang van Breeze.
Breeze had al eerder een bloeding gehad aan haar milt, zo werd ontdekt. Het is heel merkwaardig dat we daar nooit iets van gemerkt hebben. Volgens de arts heeft Breeze een heel hoge pijngrens gehad.

Nu is het heel onwennig, dan weer dikke tranen, dan weer een soort gelatenheid over me. Dat het het beste zo is weet ik wel want een hond die zoveel pijn lijdt wil niemand. Maar toch, ik heb met haar zowat de moeilijkste jaren uit mijn leven doorgemaakt, ze was er altijd bij.

En nu is ze dood en vraagt Zeppo of ik mee naar buiten ga…

Een ode aan Breeze

Lieve Breeze

Breeze we hoorden bij elkaar
Wilde ik troost dan was jij altijd daar
Dan kwam ik even schuilen, en nam je in mijn armen
En ik kon me dan zo heerlijk aan je warmen
Die momenten waren zo prettig
en ik voelde even geen pijn
En ik moest er niet aan denken
dat jij er niet meer zou zijn

Breeze ik zal altijd aan je denken
Want zacht en teder was je voor mij
Mijn trouwe vriend
Want zo te moeten eindigen heb je niet verdiend

gelukkig heb ik je mogen beleven,
en ben blij je nog een rustige oude dag te hebben kunnen geven.

Kim

Gedichtje over Breeze

Breeze.   

Met schitterende ogen
In die mooie, trouwe kop
Charmant van hier tot gunter
Zocht jij je grenzen op.

Gezellig dat je er was
Je had heel veel te geven
Een tikje eigenwijs
Maar helaas een te kort leven

Je kunt tevreden rusten
Je hebt je best gedaan
Voor Kim lang onontbeerlijk
Er is een kanjer heengegaan.

Geschreven door Meia, oppasmoeder voor Breeze!

Stukje geschiedenis met Breeze

Breeze

Drie weken training had je achter de rug toen je zo’n tien jaar geleden thuis kwam met Breeze, pas anderhalf jaar oud, klein van postuur, maar zo mooi met haar gitzwarte glanzende vacht, en zo vitaal en speels … en wat was jij trots. Je had in Amsterdam veel geleerd, dus dat moest in Tilburg en zonder hulp van het KNGF ook lukken. Maar wat viel dat tegen in het begin. Ze had er niet altijd zin in om voor jou te werken. De omgeving was ook zo interessant voor haar, van alles te zien, drollen om aan te ruiken, en dan nog lekkere hapjes links en rechts. Kwam je thuis van een wandeling in de buurt. Ja het ging best goed, ik heb drie keer moeten vragen hoe ik moest lopen! Maar je bleef positief en zette door.

Gelukkig duurde het twee maanden voordat het echte werk begon: het traject naar het station, de trein in naar Den Bosch, de trein weer uit en daar het traject naar school.
Die hele zomervakantie hebben we geoefend. Soms hadden we woorden. "Kim, zou je niet wat steviger moeten commanderen en laten merken dat je de baas bent?" Dan werd je wel eens boos en kreeg ik spijt van mijn kritiek. Je moest het immers zelf doen en ik moest me er niet mee bemoeien. Stapje voor stapje ging het beter, al was de gang naar school in het begin nog een groot waagstuk, een zwart gat zelfs. Ik zie je nog staan bij de voordeur, een diepe zucht …"verschrikkelijk" en daar ging je. Maar je ging! En je hebt het voor elkaar gekregen.

Vijf jaar ben je met Breeze naar school geweest. Wat is zij belangrijk voor jou geweest. Ze heeft jou weer op de rails gezet! Een medaille heeft ze verdiend.
En nu moet je verder zonder haar. Maar er is Zeppo.

Je vader

Gedichtje voor Breeze

Ooit was er licht in mijn leven
Toen kwam de duisternis
Na 2 jaar werd me een geleidehond gegeven
Deels compenseerde zij het gemis

Door weer en wind gingen we op pad
Breeze stond altijd aan mijn zij
Ik heb zoveel aan haar gehad
Voelde me sterker met haar erbij

Ze sleepte me door die moeilijke tijd
Er stond een hoop ellende op me te wachten
Maar zij was er voor me, dat is een feit
En kon mijn leed wat verzachten

Jaren waarin ik veel moest overwinnen
Voor Breeze was niks teveel
Wat moest ik zonder haar beginnen
Ze was onmisbaar in dit geheel

Plotseling kwam er die zwarte dag
Mijn oude taaie kneep er tussenuit
Toen ze zo ziek in haar mandje lag
Voelde ik kippenvel op mijn huid

Mijn lieve, lieve meisje, veel te jong nog
Ik wilde je nog lang niet afgeven
Maar ben dankbaar voor alles wat je me hebt gegeven.

Breeze, ik mis je

Copyright © 2003 Kim van Iersel

Lees ook over Breeze: met angst de deur uit