teksten van Vincent Bijlo en Willy Corsari
Blind geboren
Hij was vanaf zijn geboorte blind.
Hij had geen naam, hij was blind zonder naam ‘BZN’ Hij was alle blinden.
Hij was de platoonse idee van de blinde. Hij was de ultieme blinde.
Hij was de vleesgeworden nietziendheid, de allesomvattende nonvisualiteit, kortom: hij zag de ballen. Zijn vader was fotograaf, waarschijnlijk was hij verwekt in zijn donkere kamer.
Als kind al was hij gefascineerd door het beroep van zijn vader. Het moest geweldig zijn hoe hij foto’s maakte. Iedereen gaf er tenminste hoog van op Maar voor hem bestond het niet.
Zijn moeder was ballerina. Het moest fantastisch zijn hoe zij danste. Iedereen sprak er tenminste vol bewondering over Maar voor hem bestond het niet. Het gebonk van voeten dat hij hoorde op de balletvloer, had niets met kunst uitstaande. Zijn ouders hadden voor zijn opvoeding weinig tijd. Zijn moeder vond hem maar een blok aan haar been, wat voor een ballerina verrekte lastig is.
Ze besteedden hem uit aan een blindeninstituut. Een soort indianenreservaat, maar dan voor blinden. Hij was er eenzaam, en verveelde zich (ik heb ooit eens opgetreden op zo’n blindeninstituut en weet je wat ik toen gedaan heb? Toen heb ik voor die blinden een mimevoorstelling gespeeld. Ik heb nog nooit zo weinig succes gehad).
Toen hij het lopen met de witte stok onder de knie had, ontsnapte hij ‘Ontsnapte’ is eigenlijk een groot woord, hij liep domweg de poort uit. Aan het eind van die dag werd hij gevonden, door een boer, die een taxi voor hem belde. Thuis trof hij leegte. Zijn ouders waren er niet, die waren dansen en foto’s maken. Na een week pas kwam zijn vader terug. Hij was naar Ethiopië geweest om daar foto’s te nemen van kinderen die niets te eten hadden. Maar op het vliegveld van Addis Abeba waren al zijn rolletjes met schrijnende taferelen door de Ethiopische douane in beslag genomen.
Thuis trof hij zijn zoon die al zeven dagen niets gegeten had. Hij ontdeed hem snel van zijn schamele kledij, legde hem in een kwijnende houding op de grond neer en schoot drie rolletjes vol. De krant was erg tevreden.
"Aan tafel," riep de Ethiopische moeder van elf kinderen. En alle elf kinderen kwamen aangerend, maar ze zagen geen tafel. Dat hoefde ook niet, want er was toch niets om aan tafel op te eten: mama maakte een grapje Maar mama moest dit grapje duur bekopen. De kinderen hakten haar in stukken, roosterden haar, en aten mama op. Maar na drie dagen was mama op. Wat nu? Papa opeten, dat kon niet meer, dat hadden ze al eens gedaan toen hij quasi grappig had geroepen: "Jongens, ik heb chinees gehaald." Op hun laatste krachten sjokten de kinderen de woestijn in. Hun moeizame voetstappen begeleid door geweervuur. Honger, dorst, dorst, honger. En af en toe zagen ze wel een soldaat, maar die had zo’n eng geweer, die durfden ze niet soldaat te maken. En de kinderen liepen, en liepen, en liepen… En een voor een vielen ze neer, binnen een dag overdekt met een dikke laag zand. Begraven vergeten Maar McDonalds heeft nu 4 menu’s in prijs verlaagd.
Zijn moeder opperde eens dat hij terug moest, naar het reservaat. Hij maaide wild met zijn armen door de lucht, en barstte in tranen uit, dus werd het een gewone school. De leraren daar waren erg behulpzaam. Een biologieleraar had ooit eens door middel van luciferhoutjes de menselijke voortplantingsorganen voor hem voelbaar willen maken. Door het driftige voelen was er een zwavelkopje ontbrand. De volgende dag schreeuwden de kranten: "School in as gelegd door genitalien." Dit was zijn eerste en laatste seksuele ervaring. Hij zou zijn vingers niet meer branden.
Blind, kleurenblind, woordblind
De zon gaf slechts warmte, en de maan kende hij alleen uit de radioverslagen over de Apollovluchten. Kleuren waren er niet. Zwart, grijs en wit, die begrippen kende hij wel, maar het waren holle woorden. Ze zeiden hem evenveel als ‘do re mi’ de doven. En wat te denken van sneeuwwit, hagelwit, krijtwit, gebroken wit, asgrauw, kretablauw, pimpelpaars, knalrood, kon een knal rood zijn En wat waren in godsnaam pasteltinten. Het was ook niet uit te leggen. Je kon hem wel vertellen dat beige heel lichtbruin is, maar daar had hij niets aan aangezien hij al niet wist wat lichtbruin was. Kleuren waren blijkbaar zo vanzelfsprekend, dat niemand ooit de moeite had genomen, woorden te verzinnen om ze uit te leggen.
Een ding wist hij zeker, hij hield niet van rood. Hij vond, dat het hem niet stond. Dat was een raar soort eigengereidheid die nergens op gestoeld was, maar zolang hij het niet wist, kon je hem best rood aan doen. Beelden in zijn hoofd had hij niet. Slechts dat, wat zijn handen konden voelen sloeg hij fragmentarisch in zijn geheugen op. Bomen waren lange rechte kale palen. Tot er een omviel, in een zware storm. Toen pas kon hij bij de takken. Als je hem vroeg hoe een schip eruit ziet, dacht hij aan een klompje, met een zeil erin, of aan de veerboot naar Terschelling, waar hij ooit eens op had gezeten. Het rook er naar patat, en er waren veel kinderen die alsmaar huilden. Sindsdien waren schepen voor hem drijvende snackbars met irritante klotekoters.
Blij met blind (1)
Ik kreeg laatst een brief thuis Van het academisch ziekenhuis. Hij ging over genezen. Had ik dat wel goed gelezen? Ja, het stond er echt:
genezen. Dus ik naar de professor, de professor was heel blij. Hij zei: "Meneer, straks hoort u er weer helemaal bij! Er gaat een wereld voor u open, dat beloof ik u!"
Ik zei: "Nou nee, dank u".
Hij zei: "Wat zegt u nu?"
Ik zei: "Als u het niet erg vindt: Laat mij maar lekker blind" Laat mij maar lekker blind Laat mij maar lekker blind! Ik ga echt niet zien Omdat men dat nodig vindt, laat mij maar lekker blind Laat mij maar lekker blind…
Een, twee, drie, vier, ja: Hij is zo blij met – Hij is zo blij met – Hij is zo blij met – Ik ben zo blij met blind.
Ik zie de foto’s in de krant niet van lijken
Ik zie de honger en ellende niet in de sloppenwijken
Ik hoef nooit naar Catherine Keyl te kijken
Natuurlijk, ik hoor dat mens wel zeiken
Maar ik ga niet bij haar zeiken omdat zij dat nodig vindt
Nee, laat mij maar lekker blind
Laat mij maar lekker blind
Laat mij maar lekker blind!
Ik ga echt niet zien
Omdat men dat nodig vindt
Laat mij maar lekker blind
Laat mij maar lekker blind…
Een, twee, drie, vier, ja:
Hij is zo blij met –
Hij is zo blij met –
Hij is zo blij met –
Ik ben zo blij met blind
Wat moet ik in de wereld van de zienden?
Ik zou niemand meer herkennen
Mijn vriendin niet en mijn vrienden
Ik zou opnieuw moeten beginnen,
als een kind
Laat mij maar lekker blind
Laat mij maar lekker blind
Laat mij maar lekker blind…
Ik ga echt niet zien
Omdat men dat nodig vindt
Laat mij maar lekker blind
Laat mij maar lekker blind…
Een, twee, drie, vier, ja:
Hij is zo blij met –
Hij is zo blij met –
Hij is zo blij met –
Hij is zo blij met –
Hij is zo blij met –
Hij is zo blij met –
(Nog maar vijf minuten!)
Hij is zo blij met –
Hij is zo blij met –
Hij is zo blij met –
Koffie
Stilte
Het zijn niet jouw woorden Die mij aan het huilen maken
Maar ’t is de stilte daarna
Het is niet de knal van de deur
Die je achter je dichtslaat 
Maar ’t is de stilte daarna
Het is niet de deurbel
Die mij gelukkig maakt, als je terugkomt
Maar ’t is de stilte daarna
Want in de stilte gebeurt het, in de stilte gebeurt het
Het besef komt met de stilte
Het besef komt met de stilte
Stilte is belangrijker, dan het moment ervoor
Ik ben niet bang dat jij me zal verlaten
Maar ik ben bang voor de stilte daarna
Ik ben niet bang dat ik jou Niet meer zal horen praten
Maar ik ben bang voor de stilte daarna
Want in de stilte gebeurt het, in de stilte gebeurt het
Het besef komt met de stilte
Het besef komt met de stilte
Stilte is belangrijker, dan het moment ervoor
Stilte is alleen maar mooi, als ik daarna jou hoor
T.V. luisteren
Laatst was mijn zus ziek, en toen dachten de doktoren, en dat vond ik zelf eigenlijk wel erg leuk, toen dachten de doktoren dat ze dat syndroom van De la Tourette had, ken je dat? Nou dan zit je gewoon een beetje rustig zo te praten en dan opeens ‘kut!’, of je zit op een hele officiele vergadering en dan opeens ‘klootzak!’. En dat leek mij nou zo fijn voor mijn zus als zij dat zou hebben Ja, dan had ze die oersaaie familiereünies eens een beetje kunnen opluisteren En dan had ze misschien ook op televisie gekund, bij Sonja, Ivo of Karel Want die vragen wel eens van dat soort mensen, Sonja, Ivo of Karel. En dan zeggen ze tegen zo’n man: "Goh, wat vervelend voor u dat syndroom De la Tourette, hahahaha-ha." En dan zegt zo’n man: "Ja, het is natuurlijk wel kut, ehh, vrij vervelend als zo’n klootzak, ehhh, zo’n man waar je dan blijkbaar klootzak tegen gezegd hebt als die zich dan beledigd voelt." En dan zeggen Sonja, Ivo en Karel: "Jaja, we vinden het heel erg hahahaha." Maar helaas, mijn zus bleek een heel ander syndroom te hebben. Het syndroom De la Verite: mijn zus zegt precies, en daar kan ze echt niks aan doen, mijn zus die zegt precies wat ze denkt. En dan kom je dus niet bij Sonja, Ivo of Karel als je precies zegt wat je denkt. Als je zegt: "Jezus Karel, wat ben jij een hypocriete, sensatiebeluste quasi jongensachtige, stoere AVRO-eikel!", dacht je dan dat Karel zou zeggen: "Goh wat vervelend voor u dat syndroom De la Verite" Vergeet het maar. Ik zat laatst een beetje te zippen en te zappen en te zoppen met de televisie. Ja, ik heb televisie, tenminste alleen het geluid, dat vind ik al erg genoeg. Ik heb een ongelofelijk medelijden met jullie als ik bedenk wat jullie avond aan avond op dat kastje moeten zien. En nou hebben ze tegenwoordig nog wel breedbeeldtelevisie. Breedbeeldtelevisie, da’s de enige televisie waar Tineke de Nooy helemaal op past. Vanmiddag las ik trouwens in de krant dat ze nu een tv-programma gaan maken voor verstandelijk gehandicapten, lijkt me totaal overbodig. Maar ik zat dus zo’n beetje te zippen en te zappen en te zoppen met dat ding. Eerst kwam ik terecht bij RTL-plus, dat is zo’n nieuwe Duitse softpornozender
Ik viel middenin een programma dat heette ‘Ein Liebesgruss aus der Lederhose’ ik hoorde alleen maar scheten. Toen zapte ik naar Duitsland 3, daar waren ze een mimevoorstelling aan het nasynchroniseren, daarna kwam ik terecht bij Nederland 3, het 8-uurjournaal, ik hoorde daar Desi Bouterse verklaren: "Er is geen enkele reden (snuif) aan te nemen dat ik (snuif) betrokken zou zijn bij welk (snuif) drugstransport dan ook" Toen kwam ik bij Nederland 2, ‘Love letters’ van Linda de Mol. En Linda de Mol vertrouwde de kijker toe dat ze onlangs zelf ook in het huwelijk getreden was. Met wie in godsnaam, dacht ik. Dan moet je toch op zijn minst wel tbs hebben een soort alternatieve straf. Nederland 1 sloeg alles. De Uitdaging. En die avond was de uitdaging Angela Groothuizen opknappen, dat lukt je nooit in een uurtje. Toen RTL 4, en ik hoorde me daar toch een stem! Zo schitterend, prachtig mooi vol warm timbre. Het was gewoon heerlijk om te horen hoe die fluwelen stembanden in dat strottehoofd tegen mekaar klepperden. En weet je wie het was? Patty Brard, van het programma ‘Doen met die meloen’, of ‘Schuiven met die druiven’, of hoe heet het, ‘Eruit met je fruit’ De inhoud, daar gaat het nou effe niet om, maar die stem.
Ik kan haar helaas niet nadoen, maar jullie weten absoluut hoe die stem klinkt. Anders kloppen die kijkcijfers gewoon niet.
Blij met blind
Nee, het gaat verschrikkelijk goed met mij. Ik ben namelijk verliefd.
De eerste keer dat jij mij zag
Zat ik me te vervelen ‘k Zat doelloos op de grond
Op mijn gitaar te spelen
Toen jij mijn kamer binnenkwam
Knapte er een snaar;
Sindsdien speel ik met vijf snaren op mijn gitaar
Het was de e, de hoge e
De e van eenpersoonsbed
En de e van eetcafe
Sinds ik jou heb
Speel ik zonder hoge e
De e is van de snaren
De allernaarste snaar:
De e is van de blues
En de e is van de pijn.
Dus, zie je een jongen Met vijf snaren op zijn gitaar Dan kan zijn vriendin Alleen maar net zo leuk als die van mij zijn.
Het was de e, de hoge e De e van eenpersoonsbed En de e van eetcafe
Sinds ik jou heb Speel ik zonder hoge e
Sinds ik jou heb Heb ik genoeg aan b en g en d en a En de lage e
Horen in stilte
In stiltes kan je zoveel horen. De koelkast, die aan- en uitgaat. Het tikken en suizen in de buizen van de centrale verwarming Klikklakkende meisjeshakken. Het ophalen van vuilniszakken, klopborende buren en de bel van de versman. Lijn 4, die eens per tien minuten langskomt
Onweer door de ogen van een blinde
Onweer, daar schrok hij vroeger altijd zo van. Niet van de flitsen, want die zag hij toch niet, maar van de knallen. De mensen begrepen dat nooit zo goed. Dan zeiden ze: "Zo’n stoere vent als jij, die is toch niet bang voor een paar knalletjes." En dan zei hij: "Ja, maar jullie zien die knal tenminste nog aankomen, jullie zien die flitsen." En dan zeiden zij: "Ja, maar wij schrikken ook van die flitsen." En dat begreep hij dan weer niet. En dan kwam er weer een. En dan schrokken zij eerst van de flits, en dan waren ze net klaar met schrikken, en dan schrok hij, van de knal.
Want de anderen waren zo geschrokken van de flits, dat ze vergaten te vertellen dat er een knal kwam En dan kwam er weer een, en weer een, en weer een, en ze werden steeds harder en harder, en niemand waarschuwde hem.
En dan zei hij:"Volgens mij zeggen jullie gewoon expres niet dat er een knal zal komen waarvan ik zal schrikken. Volgens mij willen jullie mij gewoon laten schrikken
En dan zeiden zij: "Ja, dat is ook zo. Want jij kunt ons toch ook niet waarschuwen voor die flits. Als jij niet kunt voorkomen dat wij schrikken hoeven wij toch ook niet te voorkomen dat jij schrikt. Dat is gelijke behandeling jongen." En dan kwam er weer een. Maar deze was zo dichtbij, dat de flits en de knal exact op hetzelfde moment kwamen, zodat ze allemaal precies tegelijk schrokken 
Hij keek op zijn horloge, en zag dat het precies half zeven was.
Site Vincent
Vincent Bijlo, over zien en niet zien gesproken