Open podium
Ik ben visueel gehandicapt, maar dat maakt me geen minder mens
Door een auto-ongeluk werd Kim (28) blind. Maar ze is nog steeds dezelfde persoon en weigert in een hokje gestopt te worden.
“Tien jaar geleden ben ik door een auto-ongeluk blind geworden. Pas vanaf het moment dat ik na een aantal weken bijkwam en ik voorzichtig mocht gaan praten, beginnen de herinneringen. Heel langzaam drong tot me door wat er gebeurd was, dat mijn vriend was overleden en dat ik blind was. Maar ik was versuft van de medicijnen en mijn lichaam had een klap gekregen zodat het besef ervan even duurde. Soms wist ik niet eens wie de mensen waren die rond mijn bed stonden of hoe ook al weer het huis eruit zag. Ik weet nog wel dat een verpleegster aan me vroeg of ik alles al aan het verwerken was en dat ik dacht; “huh? Dat kan nog helemaal niet.”
Verwerken
Pas thuis, na zeven weken in een ziekenhuisbed, ben ik de dood van mijn vriend gaan verwerken. Dat ik blind was en bleef, was niet eens zo belangrijk toen. Dat kwam later. En met dat besef voelde ik me beklemd, eenzaam, geïsoleerd, machteloos. Het woord nooit klonk zo raar. Nooit meer kunnen zien. Dat vind ik nog steeds.”
“Ik zie wel beelden van herinneringen in mijn hoofd. Ik weet hoe kleuren eruit zien, kan me foto’s herinneren, familieleden en mijn geboorteplaats. En ik droom heel levendig. Gelukkig. Het maakt me alleen nog steeds verdrietig als ik merk dat mensen het moeilijk vinden om met me om te gaan. Dat ze mij niet los kunnen zien van mijn handicap en mijn blindheid zelfs centraal stellen. Ik hoef niet eraan herinnerd te worden dat ik niets kan zien. Ik wil niet in een hokje met alle slechtzienden en blinden gestopt worden. Het doet verdriet als mensen zeggen dat ze blij voor me zijn dat ik getrouwd ben; Anders zou ik zo alleen blijven. Waarom zou ik geen man kunnen hebben, maakt mijn blindheid me minder? Ik ben gewoon nog steeds Kim.
Beperkingen
Natuurlijk heb ik beperkingen. Ik ben niet meer zo vrij om te gaan en staan, waar en wanneer ik dat wil. Even op de fiets naar de stad om kleren te kopen is er niet meer bij. Ik heb iemand nodig die mijn smaak kent en me vertelt wat er te koop is. Maar lezen bijvoorbeeld doe ik nog steeds. Ik heb onder andere een abonnement op de Viva. Die staat, net als veel andere tijdschriften, ook op cassette. Alleen het bladeren door tijdschriften, zien hoe mooi het eruit ziet, dat mis ik wel.”
Bron: Open podium, Viva, 2001