Hans Andreus
Kort voordat Hans Andreus overleed schreef hij het volgende gedicht;
Laatste gedicht
Dit wordt het laatste gedicht wat ik schrijf,
nu het met mijn leven bijna is gedaan,
de scheppingsdrift me ook wat is vergaan
met letterlijk de kanker in mijn lijf,
en, Heer (ik spreek je toch maar weer zo aan,
ofschoon ik me nauwelijks daar iets bij voorstel,
maar ik praat liever tegen iemand aan
dan in de ruimte en zo is dit wel
de makkelijkste manier om wat te zeggen),-
hoe moet het nu, waar blijf ik met dat licht 
van mij, van jou, wanneer het vallen, weg in
het onverhoeds onnoemelijke begint?
Of is het dat jij me er een onverdicht
woord dat niet uitgesproken hoeft voor vindt?
De steden ademen zwaar onder de hemel
De steden ademen zwaar onder de hemel.
wij geven zogoed wij kunnen
iets van poëzie door,
terwijl wat wij de wereld noemen
als een wekker danst.
Al zijn er weer kleuren gekomen
en werd de liefde openbaar,
er blijven de drama’s der langzame panieken
en de moed staat blank van vrees.
Wij spelen te snel.
Maar wij vluchten niet.
Soms is er de kalmte der onschuld
of de harde extase,
soms breken de muren van het lichaam,
maar brandt de waanzinnige wijsheid.
IK HEB JE LIEVER
Ik heb je liever dan brood,
al zegt men ook dat het niet kan
en al kan het ook niet.
Ik heb je liever dan vrolijkheid of regen,
liever dan de stilte van drie uur
in de rustig in- en uitademende nacht.
De meeuwen scheren overdag met hun vleugels
langs de blonde warme lucht.
De wilde bloemen staan te lachen
in het warme bad van de zon. 
De zon danst zijn toch maar kleine rol
met zoveel overgave dat het heel
stil wordt, hier, in dit deel van het heelal.
Ik heb je liever dan brood,
al zegt men ook dat het niet kan
en al kan het ook niet.
Liever dan vrolijkheid of regen,
liever nog dan ik heb je lief.
Liggen in de zon
Ik hoor het licht het zonlicht pizzicato
de warmte spreekt weer tegen mijn gezicht
ik lig weer dat gaat zo maar niet dat gaat zo
ik lig weer monomaan weer monodwaas van licht.
Ik lig languit lig in mijn huid te zingen
lig zacht te zingen
antwoord op het licht>
lig dwaas zo dwaas
niet buiten mensen dingen
te zingen van het licht dat om en op mij ligt.
Ik lig hier duidelijk zeer zuidelijk
lig zonder
te weten hoe of wat
ik lig alleen maar stil
ik weet alleen het licht van wonder boven wonder
ik weet alleen maar alles wat ik weten wil.
Gelovig
De verste grenzen en onbegrensd hierin een mens,
dat is mijn basiliek.
Ik snijd de profielen der doden;
ik verstoor het evenwicht en ik herstel het;
ik weet dat degeen die een pijl is van mildheid,
doel treft.
In grove trekken
is dit mijn kennis.
Ik schuw de secte
en zie de anderen.
Uit noodzaak
onderzoek ik het heelal.
Maar moeilijker dan dit te verstaan
is de stem te verstaan die men altijd opnieuw moet kiezen.
En moeilijker dan leven
is niet af te wijken van die stem
en het geduld te leren.
uit: Muziek voor kijkdieren,
De Windroos 1951
Oorlog van angst
Overal in zijn lichaam
leeft men kort.
Overal in zijn lichaam
is men bang.
Bang voor het lichaam,
bang voor de ruimte,
bang voor de kortsluiting: de god.
Men is, men wordt
een oorlog van angst. 
Enkelen leven desondanks.
Wanneer
Wanneer ik het niet meer vind in de wereld,
niet in dit woord, niet in liefde,
laat mij dan donker worden als de zee ’s nachts,
laat mij dan uitgaan als een vuur in de regen.
Want dan zal ik zozeer hebben gefaald,
dat ik mezelf geen mens meer mag noemen.
Laat mij
dan alleen maar een dode zijn
in het slechte gezelschap van zijn laatste gedachten.
Ik heb altijd wel willen leven,
maar wat is dat zonder de warmte
van een hartslag in liefde of zelfs meer,
wat is dat wanneer men zichzelf niet loslaat?
Wanneer ik het niet meer vind in een woord,
niet in een vrouw, niet in mijn wereld,
laat mij dan een koude dode zijn,
zwervend langs het winterse strand van die dood.
Ik grens
aan twee kanten aan het licht:
ik word verwekt
en ik ga dood:
een spiegel
kijkt in een spiegel
Poëzie leestafel met meer van en over Hans Andreus externe link
Meer van Hans Andreus
Voor een dag van morgen interne link
Angst die ons vernedert interne link