In de Werkende hond (ledenuitgave van de vereniging van geleidehondgebruikers) verscheen in 2004 een column die ik op verzoek heb geschreven. Deze werd geplaatst in de rubriek ‘Ik geef de pen aan’. In deze rubriek werd telkens van een andere lezer een column geplaatst.
Hierin vertelde ik over mijn geleidehond Zeppo, de opvolger van Breeze.
U kunt ook het audiofragment beluisteren.
Column over mijn geleidehond Zeppo
Mag ik even aan u voorstellen: Zeppo.
Zeppo is mijn tweede geleidehond. Het is een mooi, blond mannetje, groot en heel sterk. Bijna vijf jaar geleden kwam hij ter wereld, nog onwetend van zijn toekomstige carrière als geleidehond. Toch groeide hij snel in zijn rol en mocht nog geen twee jaar later zijn diploma in ontvangst nemen. Vanaf februari 2001 staat hij aan mijn zijde en vergezelt me naar waar ik ook maar heen wil.
Kwaliteiten
Naast geleidehond heeft ie nog meer kwaliteiten. Ik laat wel eens een steekje vallen en zo soms ook zijn riem, terwijl ie druk in de goot op zoek is naar het perfecte plaatsje om te kunnen plassen. Tsja, dan kan ik wel zelf op zoek, een beetje gaan lopen graaien om dat ding weer te vinden. Maar niks hoor, niet nodig. Zeppo, pak vast, is voldoende. Hij neemt zijn riem in zijn bek en overhandigt die mij keurig. Je ziet hem denken: baas, baas toch.
Circus
Hij kan ook erg acrobatische toeren uithalen, in het circus zou hij best op zijn plaats zijn. Vanuit stilstaande positie sprong ie altijd zo over mijn, inmiddels overleden, eerste geleidehond Breeze heen. Of in de woonkamer als hij loopt te rennen en spelen, vier poten de lucht in, om zijn as heen draaien en maar gek doen.
Als we hem in het bos loslaten is Zeppo de koning te rijk, of van het bos. Hij vindt zichzelf heel stoer en wil iedereen daarvan overtuigen. Een klein takje pakken, ho maar. Nee, het liefst een tak met hoofdletters, twee meter lang bij voorkeur. Laatst nog overtrof ie zichzelf door er eentje in zijn bek te houden van zo’n 3 en een halve meter lengte. Hij kan dan wel stoer zijn, slim is ie dan niet altijd hoor. Want echt snappen dat het onmogelijk is met zo’n gevaarte door een bos te rennen doet hij niet. Maar ach, al gauw genoeg knalt Zep dan met zo’n tak tegen een boom aan en wordt dan met zijn neus op de feiten gedrukt. Loslaten dan maar.
Water
Plotseling krijgt meneer het water in het oog. Plons, ja, hij kan ook zwemmen, voor hem is niks te dol. Water is wel leuk, behalve regen. Die plassen op straat, nou daar laat ie liever zijn baasje doorheen banjeren dan er zelf met zijn edele pootjes doorheen te moeten, ijdel als hij is.
Zo zwemt ie dan een tijdje door. Totdat hij in de gaten krijgt dat er een vreemde hond bij zijn baasje is komen staan. Wat doet die daar, waarom snuffelt ie aan haar, wie is het? Hij weet niet hoe vlug hij uit het water kan komen. Kim, here I come! Want het mag dan wel een Labrador zijn, bepaalde trekjes van een Herder heeft Zeppo wel in zich. Kom niet aan mijn baasje, dan kom je aan mij! En zo jaloers als ie groot is. Niemand, werkelijk niemand, mag me aanraken, een hand geven of wat dan ook of Zeppo is erbij. Ik denk wel eens dat ie rustig in zijn mandje ligt te slapen, maar dat is schijn. Hij houdt alles in de gaten. En ben ik in de keuken dan gaat ie in de deuropening liggen om toch maar alles te kunnen volgen.
Sleeptouw
Wat hij leuk vond om te doen was Breeze mee op sleeptouw nemen. Soms letterlijk, de woonkamer door, beide trekkend aan de uiteinden van een touw. Omdat ie zoveel groter en sterker was was dat voor hem een fluitje van een cent. Maar ook op straat. Hij keurig in tuig naast me en tijdens het lopen hield ie de riem van Breeze in zijn bek, die dus weer naast hem liep. Ik spoorde ze beide aan door te lopen, ieder op de voor hun bekende manier, en dat liep als een trein. Loslaten deed Zep dan echt niet, pas als ik zei dat ie de riem los moest laten.
Ik geloof dat ik nog wel uren door kan vertellen maar dat is niet de bedoeling. Ik hoop in deze column overgebracht te hebben hoe geweldig ik mijn kanjer vind, hoewel ik besef dat ik maar een klein stukje van Zeppo heb kunnen beschrijven. Ik wil Cees van Dijk bedanken voor zijn verrassing en geef de pen door aan Yvonne Oerlemans.
Lees ook over het trainen met mijn geleidehond