Verbindend

Misschien heb je er afgelopen week over gehoord. In Groningen is een speciale fabriek geopend. Er worden ramen, kozijnen en dakkapellen gemaakt. Hoezo bijzonder? Het speciale eraan is dat er, op de directeur na, uitsluitend doven werken. Niet vanwege het oorverdovende lawaai. Nee, slechts 50%, minder zelfs nog, heeft een betaalde baan. Dus werd het initiatief genomen door o.a. ouders van een dove jongen tot het openen van de Verbinding. En dat werkt verbindend.

Verbindend

Mooi initiatief? Welnee. Het is triest dat het anno 2007 nodig is. De overheid heeft de mond vol van integratie. Jawel, van allochtonen. Prima natuurlijk, nodig en belangrijk ook. Maar hoe is het gesteld met de integratie van mensen met een lichamelijke of zintuiglijke handicap of chronische ziekte? En dan heb ik het niet eens uitsluitend over de arbeidsmarkt. Triest dus.

Verbinding

In het AD schreef Vincent Bijlo er o.a. dit over:

Er wordt ons, doven en blinden, vaak dezelfde vraag gesteld: “Als je kon kiezen, doof of blind, wat zou je dan kiezen?” “Allebei,” antwoord ik dan, “Want dan hoef ik jou niet te horen en niet te zien.”
Het is eigenlijk jammer, dat De Verbinding moet bestaan, het zou zo veel beter zijn als doven tussen horenden konden werken, maar dat gaat vaak niet goed. Dat heeft te maken met onkunde en onhandigheid van de valide wereld, en met wederzijdse angst.

23 reacties

  1. Ja, dat is waar wat je schrijft, ik ijver ook volop voor integratie, en vind het net als jij jammer dat de maatschappij vaak nog weigerachtig staat tov personen met een handicap.

    Nu ik denk dat we sowieso beiden wat water bij de wijn moeten doen en niet van de maatschappij moeten verlangen dat ALLES naar onze normen en noden wordt aangepast – is volgens mij sowieso (nog) niet mogelijk – anderzijds mag de werkgever best wel open staan voor personen met een handicap en de daarbijhorende hulpmiddelen/aanpassingen en ons contacteren. Misschien schuilt er bij hen nog wel een drempel die ze moeten overbruggen … maar dat is omgekeerd vaak ook het geval.

    Kortom: integratie is en blijft tweerichtingsverkeer voor mij.

    Beantwoorden

  2. Mooi gezegd en je slaat de spijker op z’n kop.
    Het uitgangspunt is, of zou moeten zijn, dat mensen, zowel de gehandicapte als de werkgever in dit voorbeeld even, kijken naar mogelijkheden ipv beperkingen. Dat geldt eigenlijk voor iedereen, als je alle aandacht richt op wat je niet kan wordt dat heel groot, terwijl het andersom moet zijn.

    Beantwoorden

  3. Oh ja, ik heb er eens over nagedacht hé. Wel, je hebt eigenlijk hier in België althans toch ook heel veel werkplaatsen waar enkel blinden werken, of andere beschutte werkplaatsen. Tsja, we zullen maar zeggen: voor elk wat wils hé. Er zijn nu éénmaal mensen die zich wellicht beter dwz beschermender voelen in een “veilige” omgeving dan zich in een vaak onbekende wereld te begeven. Ikzelf zou mij er absoluut niet in thuis voelen, maar dat is mijn mening slechts natuurlijk.

    Beantwoorden

  5. Dat is in Nederland ook zo, Kim, onder andere de sociale werkplaatsen. Het is goed dat deze er zijn, omdat zoals je al aangaf sommige mensen deze nodig hebben. Welke criteria zij hanteren om ervoor in aanmerking te komen weet ik niet, niet iedereen kan er terecht.
    Zelf zou ik er ook nooit voor kiezen, als er al te kiezen valt! :confused:

    Beantwoorden

  6. De samenleving is nou eenmaal niet gebaseerd op gehandicapten. Helaas, want dat zijn ook mensen die een positieve rol kunnen spelen in het dagelijks leven.

    Love As Always
    Di Mario :Dansend poppetje:

    Beantwoorden

  7. Fijne week gehad Kim?

    Ik zie het nog breder eigenlijk, er zijn sowieso te grote verschillen, het vervelende is dat mensen worden benoemd naar een bepaalde categorie, vanaf dat moment kan er gekozen worden en kunnen de budgetten worden verdeeld.
    Grote groepen worden helemaal niet benoemd maar gewoon in de categorie “zelfstandig genoeg” gedumpt, terwijl ze zichzelf helemaal niet eerlijk behandeld/eerlijk bedeeld voelen, achtergesteld dus.

    Ver gaande nivellering van de netto inkomens, door ver gaande, verplichte arbeidstijdverkorting voor iedereen (bijv. 1x per 5 jaar een jaar vrij) in héél Nederland zou volgens mij de enige oplossing zijn om een goed geïntegreerde samenleving te krijgen waar iedereen het gevoel heeft dat ie krijgt waar ie recht op heeft.

    Maar ja:
    Ik had vroeger dan ook een weekendabbonnement op de Waarheid, die dingetjes blijven toch wel hangen moet ik na 46 jaren nog steeds constateren.

    Liberté, égalité, fraternité

    Met de lentegroeten van Willem de Zwijger

    Beantwoorden

  8. Zolang mensen niet dezelfde rechten en kansen hebben zul je ‘groepen’ of hokjes of categorieën houden. Dat ligt niet alleen aan de overheid die mensen in groepen indeelt. Mensen zelf verenigen zich ook om op te komen voor hun belangen. Zo zijn er tal van patiëntenverenigingen, gehandicaptenplatforms en stichtingen die zich richten op een bepaalde doelgroep. Ik denk dat je daar niet onderuit kunt.

    Veel is terug te voeren op geld, geld is macht. Maar de problemen, hindernissen en drempels die mensen letterlijk en figuurlijk op hun pad tegenkomen gaan verder dan dat, hebben betrekking op diverse onderdelen/terreinen in het leven. Fysieke toegankelijkheid, ‘mentale toegankelijkheid’, etc.

    Beantwoorden

  9. Het probleem is dat er te weinig volledig doven en blinden zijn. Daardoor raakt de samenleving er niet aan gewend. Ik kan me om die reden voorstellen dat die kozijnenfabriek een voordeel heeft, doven hoeven daar niet telkens aan iedereen uit te leggen hoe het beste met hen omgegaan kan worden.

    Waar het om de beroepsbevolking gaat is 1 op de 1000 mensen is volledig doof of blindvolledig blind. Bedrijven hebben gemiddeld 50 werknemers, en kom je uit op 1 blinde per 20 bedrijven. Daarmee is zeker een blinde met stok en hond immer een bezienswaardigheid.

    Ik ken dus een bedrijf waar van alles aangeschaft is om een blinde te laten functioneren, aan de top ligt het dan ook niet. Het probleem zat echter in de collega’s die teveel nonverbaal communiceren, waardoor bijvoorbeeld iedereen in de cantine gebak eet en er plotseling iemand bedenkt dat ze vergeten zijn hun blinde collega te informeren. Dergelijke voorvalletjes blijven zich herhalen. Als de betreffende blinde daar teveel van zegt, dan wordt ie na een tijdje als vervelend ervaren.

    Misschien is een tussenvorm het beste, dwz zorgen dat er in een bedrijf een aantal blinden werken of geen. In dat geval lijkt me de acceptatie door collega’s groter en staat een blinde er niet alleen voor.

    Beantwoorden

  10. Tja, in jouw voorbeeld is het een kwestie van mentaliteit, denk ik, dat die collega’s zo onoplettend waren. Het heeft twee kanten, het zal er ook aan (kunnen) liggen hoe de persoon met een handicap zich opstelt, hoe duidelijk en open hij is over zijn beperking en waar hij/zij hulp bij nodig heeft.

    Dat er veel onbekendheid is lijkt me logisch en lastig op te lossen. Toch zijn er diverse manieren te bedenken waarop een sollicitant de werkgever kan informeren over mogelijkheden, beperkingen, subsidies en voorzieningen. Hij moet echter wel eerst op die stoel terecht zien te komen wil hij überhaupt kans krijgen zijn vaardigheden te laten zien!

    Tijdens mijn stage en ook later toen ik even bij Jeuggdzorg werkte werd me herhaaldelijk de vraag gesteld of ik met blinden en slechtzienden zou gaan werken ofwel of ik niet kon werken bij de telefonische hulpdienst… Tja. Hokjesdenken noem ik dat en als je afwijkt van de gebaande paden wil men je het liefst weer terug op het voor hen bekende pad sturen.

    Beantwoorden

  12. Het is jammer dat dit soort initiatieven blijkbaar nodig is om dove mensen aan de slag te krijgen. Voor doven zijn toch eigenlijk nauwelijks tot geen aanpassingen nodig, zou je zeggen, behalve aan de goede wil van werkgever en collega’s. Dat kost alleen maar wat moeite.
    Van de onwil (of domheid?) waardoor werkwillige en goed opgeleide blinden thuis zitten, snap ik ook niks.

    Beantwoorden

  13. Ik denk dat het nog heel lang gaat duren in Nederland voor er een echt geïntegreerde samenleving zal zijn. In Den Haag zijn de monden wel groot genoeg maar de daden ho maar. Ik merk het ook op mijn werk waar een collega van mij doof is. Ze werkt al ruim negen jaar bij het havenbedrijf en nu wordt er gezegd sorry er is geen werk meer voor u, want u kan geen telefoon opnemen.
    Dit is maar een enkel voorbeeld, daar weten de doven en blinden mensen alles van, je loopt hier constant tegen een muur. :duim omlaag: :duim omlaag:

    Beantwoorden

  15. @Kim: Ik gaf maar een enkel voorbeeld, maar zag dat het keer op keer gebeurde. Zelf zei ik er wel eens wat van, of gaf ik het goed voorbeeld. Men schaamde zich er zelfs voor en het was zeker niet de bedoeling. Toch gaan die dingen zo. Een blinde of dove is wat dat betreft misschien beter af in een kleiner bedrijf, maar daarvan ziet de directie het vaak minder zitten.

    Van 4 blinden weet ik welk werk zij doen. 2 doen iets vergelijkbaars als die timmerfabriek, zij werken met en voor andere blinden. 2 anderen zitten bij ‘gewone’ bedrijven. 1 legde zich neer er bij en deed werk ver onder zijn kunnen, ‘hij liep zijn tijd wel uit’. Een ander is inmiddels uit het bedrijf gewerkt door zijn collega’s. Ik vind dat tragisch.
    Dat eruit werken door mensen niet te betrekken in een bedrijf gebeurt in Nederland maar al te vaak. Iemand die niet vlotgenoeg is kan dat ook oplopen. Mij viel me dat pas op toen ik in GB werkte en er ‘allerlei klunzen’ aan het werk zag. Ik dacht: ‘je zal maar zulke collega’s hebben’. In GB accepteren collega’s dus schijnbaar meer waardoor zij en veel kleinere club in de WAO hebben. Maar daar staat dan weer tegenover dat ik nog nooit een blinde (of dove) in een buitenlands bedrijf ben tegen gekomen. Qua aantallen is dat vreemd, ik ben langere tijd bij een 20-tal grote (van elk gemiddeld 2000 werknemers) bedrijven geweest.

    Beantwoorden

  16. Ik werk op school.
    Een voorbeeld plaats zou je toch denken.
    Nou ik verzeker je ik moest na 7 jaar toch erg slikken omdat een collega dacht dat ik te weinig uren maakte.
    Een nieuw duopartner is ook een ellende want daar hebben ze geen zin in want dan moeten ze misschien wat meer doen dan anders.
    Waar ze dan wel aan voorbij gaan is dat heel veel voorbereiddend werk al door mij gedaan is zodat zij dat niet hoeven te doen.
    Gelukkig heb ik nu een schat met wie ik ga samenwerken.

    Beantwoorden

  18. Tja, het zal altijd wel een probleem blijven. Of beter gezegd het zal steeds erger worden. Zelf ben ik chronisch ziek (astma). Ben daarom ooit goedgekeurd voor max 6 uur werken per dag. Kom daarmee eens aan bij een werkgever. Nee hoor, voor jou 20 anderen…..
    Nu heb ik een dochtertje van 2 die motorisch achter is en die een licht visuele handicap heeft (Nystagmus: de toekomst moet uitwijzen in hoeverre ze daardoor wellicht minder goed ziet). Ze is erg langzaam in haar handelen. Hoe gaat zij zich straks redden in een maatschappij die eigenlijk steeds meer alleen perfecte mensen wil hebben ??
    Maar dan moet ik mezelf voorhouden: Het is een slim kindje, ze komt er wel, in haar eigen tempo…. Toch ??

    Beantwoorden

  19. Hoi

    Ik ben via Kim op deze site gekomen (ben de admin van UsherFiles, een msn groep voor mensen met usher, een audiovisuele aandoening).

    Ik heb je blogje gelezen… heb ook al gehoord over die fabriek waar uitsluitend doven werken. Op zich idd een prima initiatief maar zoals je zegt is het erg gesteld met onze sameleving dat men zo iets moet oprichten om doven of blinden aan het werk te krijgen.
    Zelf heb ik 2 handicaps (auditief én visueel), ben intussen alweer drie jaar zonder werk of wat dan ook. Heb het werk zoeken intussen toch al opgegeven, doe alleen maar alsof ik werk zoek omdat anders de instanties die over werk en uitkering gaan, klagen. Ik ga soms solliciteren maar ik verwacht er niets van. Integratie is inderdaad héél mooi, maar in België staat de integratie van immigranten (kleurlingen dus) boven die van gehandicapten (die meestal blanke Vlamingen/Belgen zijn). Ik ben heus niet racistisch, alle mensen verdienen een kans ook op werk… maar het is soms zo jammer dat zélfs buitenlanders worden vooruitgestoken tov personen met een handicap uit eigen land.

    Nuja we zullen maar hopen dat de overheid ooit eens op het idee komt om zo iets als die fabriek op te richten maar dan waarbij personen met een handicap uit het gehéle land de kans krijgen om zich te bewijzen in hetgeen zij goed zijn en graag doen. Tot nu toe zijn het enkel de dommemanswerkjes die nog vacant zijn voor personen met een handicap, en daar voel ik me weer té intelligent voor…

    Groetjes

    Tinne Lol

    Beantwoorden

  20. @Xiwel, inderdaad tragisch, de voorbeelden die je gaf en de houding van die mensen. Ik begrijp zo iets niet. Ik snap best dat mensen er in het begin aan moeten wennen, moeten leren waar ze rekening mee moeten houden. De een gaat daar van nature soepel mee om, de ander vindt het eng, is bang iets ‘fout’ te doen en een derde negeert je. Die collega’s zijn natuurlijk mensen zoals ik ze ook dagelijks tegenkom en er zijn nou eenmaal botteriken en mensen zonder al teveel inlevingsvermogen. Ik denk wel dat de opstelling van de gehandicapte zelf een positieve bijdrage kan hebben maar ja, we leven in een SAMENleving dus je moet het toch samen doen, het moet van 2 kanten komen.

    @Audrey, ik snap wel dat je soms piekert over de toekomst. Punt is alleen dat je er betrekkelijk weinig invloed op hebt. Laat het maar komen zoals het komt, gaandeweg merk je wel hoe ze zich ontwikkelt. Dat zie je met Chris ook, hij heeft weliswaar een heel ander soort beperking, maar is toch ook iemand om wie we ons best zorgen maakten. Uiteindelijk kwam alles op zijn pootjes terecht en gaat het hem heel goed. Soms is het een kwestie van de lat niet te hoog leggen.

    @Tinne, dank voor je reactie. Ik denk dat vele zaken in België anders geregeld zijn dan in Nederland, mbt mensen met een handicap. Zelf ben ik volledig afgekeurd en heb geen sollicitatieplicht. De criteria hiervoor vind ik persoonlijk nogal krom maar goed, dat is een ander verhaal.

    Beantwoorden

  21. @Kim: Probleem op die werkplek was ook de doorstroming. Mensen bleven er gemiddeld maar enkele jaren hangen. Daarna schoven ze door in de organisatie en gingen ze naar andere vestigingen. Ook heb ik er 3 reorganisaties in 2 jaar tijd meegemaakt. Bij dat andere bedrijf grote was dat trouwens ook schering en inslag. Wat dat betreft is een klein stabiel bedrijf waar mensen langer blijven een stuk makkelijker. Maar zoals ik schreef zien zulke bedrijfjes heel erg tegen de ‘risico’s’ op.

    Beantwoorden

  22. Eigenlijk zou ik de vraag wel om willen draaien. Zo van: Zijn er (blinde, dove en/of rolstoelende) gehandicapten die al 5 jaar ergens naar tevredenheid werken? Dwz geen wrijving met collega’s voor wat betreft de handicap, en waar sprake is van een normale carriere.

    Ik kan me helaas indenken dat deze groep uiterst klein is in binnen en buitenland.

    Beantwoorden

  23. Xiwel, ik ken wel een paar mensen die bevestigend op jouw vraag zouden kunnen reageren. Nu moet ik wel zeggen dat de meesten werken in een bedrijf of instelling dat zich richt op gehandicapten ofwel zelf meerdere gehandicapten in dienst heeft.
    Vandaag las ik dit artikel, waaruit blijkt dat het de goede kant op gaat…:
    Meer chronisch zieken en gehandicapten werken

    Beantwoorden

Geef een reactie

Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.