Landelijke vader van het jaar

Onderstaand artikel is niet actueel, maar verscheen in Nieuwe Revue, 17 Juni 1998:

Man van deze tijd

Bijna wekelijks weten de vrouwenbladen, de commissies voor emancipatiezaken en Postbus 51 wel wat nieuws te verzinnen om ons mannen klein te krijgen Ben ik wel een man van deze tijd? U lacht, maar ik meen het. Soms bekruipt mij die vraag. Steeds vaker, eerlijk gezegd. Je hoort tegenwoordig een echte man van deze tijd te zijn. Anders kun je ’t wel shaken bij de vrouwen. Een vrouw van deze tijd wil namelijk met jou voor de dag kunnen komen. Pronken. Opscheppen, zo mogelijk. En dan draait het dus niet om de haardos, de perfecte mannenkont of de gewenste breedte? en lengtematen der overige lichaamsdelen. Dat blijft een kwestie van smaak, gelukkig.

Vader van het jaar

Nee, het vergt iets anders om als man van deze tijd door het leven te mogen gaan. Je moet kunnen balanceren. Je moet zacht zijn, maar niet soft. Je dient feilloos oog te hebben voor haar orgasme, maar tevens af en toe flink erop los te raggen. Je wordt geacht evenveel huishoudelijk werk te verrichten, maar mag om den drommel geen dweil worden. En als er ook nog kinderen om de hoek komen kijken, wordt ’t pas goed ingewikkeld. Gewoon de leuke pappa uithangen? Daar red je het niet mee. Tot diep in de nacht met flesjes en luiers in de weer zijn? Zegt niets. De kleine naar het dagverblijf brengen, de kleine daar ook weer ophalen, de kleine woordjes leren, Artis en De Efteling bezoeken, ja zelfs de kleine hele dagen onder je hoede nemen? Hoeft geen garantie te wezen. Geen garantie om serieus mee te dingen naar de titel Landelijke Vader van het Jaar, bedoel ik. Over rolbevestigend gesproken. Terwijl we niet eens weten of de Secretaresse van het Jaar ook mannelijk mag wezen, wordt nu nationaal naar voorbeeldige vaders gezocht. Onder het mom van emancipatie, neem ik aan. Uit welk brein is dit ontsproten?
En maak ik een kans? Om met het laatste te beginnen: natuurlijk maak ik geen kans. De Landelijke Vader van het Jaar is zacht, maar niet soft. Hij heeft altijd oog voor mamma’s orgasme, maar ragt haar bij tijd en wijle helemaal suf. Hij sopt fluitend de toiletpot schoon, maar zal zich niet gauw verlagen tot dweil?niveau. Voorts moet de Landelijke Vader van het Jaar ook een bijzondere daad hebben gesteld. Al je vrije tijd in je enige kind stoppen, lijkt me geen sterk criterium.
De Landelijke Vader van het Jaar heeft minstens een half dozijn koters verwekt, waaronder liefst een probleemgevalletje, hij stuurt mamma ruiterlijk uit kostverdienen en knapt vervolgens elk opvoedkundig karwei op. Volgens mij komt zo’n soort winnaar uit de bus. Eentje bij wie men zich afvraagt of de volgende Landelijke Vader van het Jaar misschien ook een vrouw mag zijn. Ik vind dit een uiterst gemeen initiatief. Hoe ver kun je gaan met mannen pesten?
Kennelijk is het niet genoeg dat zij zich langs de feministische meetlat van Opzij laten leggen. Nee, bijna wekelijks weten de vrouwenbladen, de commissies voor emancipatiezaken en Postbus 51 wel wat nieuws te verzinnen om ons klein te krijgen. Ik geloof niet in complottheorieën, maar dit lijkt er wel op. Hoe hoog worden de eisen uiteindelijk?

Martin Simek en Playboy

Wanneer mag ik mij als man van deze tijd bestempelen? Want ik zou graag zo’n man willen zijn. Een man als Martin Simek, zeg maar. Zelfs volgens de kritische maatstaven der Opzij?dames belichaamt Martin het ideale manbeeld. Dat las ik overigens in het grote Playboy?interview. Ik lees Playboy sowieso vanwege de interviews. Waarom? Omdat ik dol ben op grote interviews. En Playboy heeft ze. Het moet ook maar eens afgelopen zijn met mensen die beweren dat ze Playboy lezen ‘om de interviews’ en tussen aanhalingstekens eigenlijk het bloot bedoelen. Bloot heet trouwens naakt in Playboy. Omdat het geiler klinkt, denk ik. Bloot ben je in bad, naakt is voor in bed. In dezelfde Playboy het nieuwe julinummer al wordt voor de daaropvolgende maand, augustus dus, een reportage aangekondigd met: ’14 Baywatch?babes naakt.’ Het gaat mij niets aan, maar als ik baas van Playboy was, had ik gezegd: “Laat ‘naakt’ maar weg.” Als fervent lezer van zijn blad, althans van de grote interviews, zou ik in juli, als het augustusnummer verschijnt, vreemd opkijken indien de Baywatch?babes gekleed op de foto stonden. Maar dat terzijde. Het gaat om Martin Simek. En eigenlijk gaat het niet eens om hem, maar om de vrouwen die Martin tot ideale man hebben uitgeroepen. Feministische vrouwen! Die kiezen een voormalig tennisleraar die tekeningetjes maakt, stukjes schrijft en in zijn TV?programma Bekende Nederlanders betast. Aan de ooit radicaal?lesbische Playboy?interviewster Bernadette de Wit verklapt Martin dat hij een veel jongere vriendin heeft, maar zichzelf toch niet bij voorbaat ‘bezet’ zou willen noemen. Hij beweert ook dat Hollandse vrouwen niet koket kunnen lopen. Hij vindt dat elke relatie met sex begint. Welke gezonde landelijke man, vader of vrijgezel, zal dat tegenspreken? Martin is bijna vijftig. Hij woonde in Praag tot daar dertig jaar geleden de Russische tanks binnenrolden. Een soort politiek vluchteling dus.
Spreekt Nederlands met een Tsjechisch accent. Is sportief, artistiek en handtastelijk. Doet zich voor als loner. Als gevoelsmens ook. Donker haar. Nul kinderen. Dat is jammer, want anders was Martin moeiteloos de Landelijke Vader van de Eeuw geworden. De Secretaresse van het Jaar zal op vakantie in Benidorm waarschijnlijk vallen voor een Spaanse barkeeper die binnen tien minuten over liefde lispelt en een kwartier later in haar broekje zit. Dat vinden verfijnde Opzij?feministes natuurlijk te stuitend voor woorden. Die dromen van Martin Simek. Blijf vooral dromen, dames.