Rolstoel

Onderstaande tekst heeft niet direct met mij te maken maar toch zijn er raakvlakken. Lees zelf maar!
Bron: Het Laatste Nieuws, 14 december 2004

Dames in een rolstoel

Ze reden in de supermarkt rond, ter hoogte van de aubergines: twee knappe jonge vrouwen in een rolstoel. Zoals waarschijnlijk wel meer mensen, voel ik me rap een beetje ongemakkelijk in dergelijk gezelschap. Moet je toeschieten om te helpen als ze ergens moeilijk bij kunnen, of dat vooral laten? Ik weet nooit goed hoe mij een houding te geven. Ik ruim dan te veel baan, bijvoorbeeld, of glimlach te schaapachtig. Zelfs mijn bewegingen verkrampen uit schrik iets verkeerd te doen of hen bizar te bekijken. Terwijl andersvaliden – want zo moet je ze geloof ik noemen – waarschijnlijk vooral juist heel gewoon behandeld willen worden.

Geleidehonden

Zo ongemakkelijk als ik mij tegenover rolstoelgebruikers, blinden enzovoort voel, zo vertederd word ik altijd door hun geleidehonden. Die meisjes in de supermarkt hadden er ook elk een mee. De enorme goedaardigheid die in die dieren zit, ontroert mij telkens weer. De liefdevolle en volmaakt onzelfzuchtige wijze waarop ze naar hun baasjes opkijken. Zouden ze zelf beseffen dat baasje anders is, vraag ik mij dan af, of is het voor hen de normaalste zaak van de wereld? In elk geval geloof ik niet dat zo’n hond ooit moeite heeft zich een houding te geven.

Toen ik weer in de auto zat, zag ik de meisjes over het smalle trottoirtje rijden dat voor de supermarkt het leven scheidt van een gewisse dood onder de wielen van een twintigtonner. De honden liepen aan de buitenkant, waar de moordende auto’s reden. Dat hadden ze waarschijnlijk zo geleerd, zoals zoveel andere nuttige, leuke, bruikbare, sympathieke en levensreddende zaken. Heel even was ik er getuige van hoe een van de meisjes haar hond over zijn pels aaide, in een oneindig intiem en teder gebaar. Gedurende enkele seconden was ik bijna jaloers op haar. Even wou ik dat ik zelf zo’n hulphond had, zo’n trouwe vriend die mij feilloos de valkuilen en wolfijzers van het leven zou helpen ontwijken. Toen sprong het licht gelukkig op groen, en gaf ik een flinke dot gas.

Jean-Paul MULDERS