Kwestie van benaderen

Kwestie van benaderen

Alweer een tijdje terug had ik een familiefeestje. We zaten met een paar mensen aan tafel gezellig wat te kletsen. Zo af en toe kwam er een oom of tante voorbij. Die gaf dan een hand en noemde soms zijn/haar naam, zodat ik in de drukte gelijk wist wie ik voor me had. Vaak wist ik dat toch al wel omdat ik de stem meteen herken, maar ik vind het altijd wel een aardig gebaar, een prettige manier van benaderen.

Tot die ene oom voorbij kwam.
Hij legde z’n hand op mijn schouder, en zei: “Hoi Kim! Je weet wel wie ik ben hè? Ik ben ooome….??” (op een lacherig toontje).

Nou daar word ik dus niet goed van. Als iemand zo tegen me praat voel ik me net een klein kind. Het is alsof ik niet voor vol aangezien word. Dit zal beslist niet zo bedoeld zijn, maar dat neemt niet weg dat ik het wél zo ervaar.
Mijn mimiek is meestal nogal sterk, wat soms een nadeel kan zijn, en ook nu zal mijn gezichtsuitdrukking wel boekdelen hebben gesproken. Ik zei zo iets als: nou daar heb ik geen zin in hoor, in die spelletjes…
Berry deed nog een extra duit in het zakje door quasi nonchalant te roepen: “Oh Kim, is dát nou ome xx!!”
En daar was oomlief niet blij mee. Hij zei tegen Berry dat ie niet zo vervelend moest doen, waarop ik reageerde door te zeggen dat híj ermee was begonnen. Dat was dus echt de druppel. Boos draaide hij zich om en mompelde zo iets als: oh, ik zie het al, het gaat niet goed zeker! En weg was ie!!

Nou jaaaaa. Áls het al niet goed zou zijn gegaan had hij zich zeker niet om moeten draaien, lijkt me. Maar goed, weglopen voor lastige situaties is ook een manier natuurlijk. Sindsdien heeft hij nooit meer een woord tegen mij, en Berry, gezegd. Kan ie zeker niks fout doen, zal hij denken…