Confronterend?

Confronterend

Afgelopen donderdag was het dan zover. Zoals ik al eerder aankondigde mocht ik een van de groepen van de Mandala bezoeken om te vertellen en vragen te beantwoorden over het leven met een visuele handicap. Deze avond week af van eerdere dat ik er geweest ben. Dit kwam onder meer doordat een van de aanwezige kinderen vooraf aan had gegeven dat zijn opa zeer slechtziend is en het vast leuk zou vinden erbij te zijn. Bij wijze van uitzondering was dat prima. Opa was echter ook ernstig slechthorend. Dat zo’n dubbele handicap niet mee zal vallen had ik wel verwacht maar nu kon ik het min of meer in de praktijk ervaren.

Op zich verliep de avond goed, het was gezellig, er werden allerlei vragen op me afgevuurd. Ook hadden kleinkinderen van de aanwezige opa voor hem spellen aangepast en die hadden ze meegebracht. Zodoende hebben opa en ik een spelletje Memory gespeeld. Moest wel even in mijn geheugen graven hoe dat ook weer ging! Daarna met een van de kinderen, die geblinddoekt werd, een spelletje Domino. Ook al zoiets dat ik in geen jaren gespeeld had.

Eye-opener…

Wat me die avond het meest trof, raakte, waren niet zozeer de vragen maar de beperkingen van opa. Toen hem werd gevraagd wat hij het meest mist, nadat ze mij dat ook vroegen, was het even stil. Toen zei hij: “Het horen. Ik zit nu in een kring mensen en ik val er helemaal buiten. Ik kan niks volgen van wat er gezegd wordt.”

Ook al mankeer ik zelf niks aan mijn oren, ik kon het me zo goed voorstellen. Dat isolement, het er buiten vallen omdat je bijna niks hoort en dan ook nog eens nauwelijks iets kunt zien. Ik weet makkelijk ergens iets op te zeggen, maar op zo’n moment val ik compleet stil.

Lees hier mijn eerdere ervaring bij de Mandala