Blindenvoetbal

Blindenvoetbal

“Voetballen in het donker, geen enkel probleem. Ik meld me bij deze als spits voor Oranje voor komende woensdag. Ik heb jaren gespeeld in een team dat niet één Blind had, maar wel elf. Ik was centrumspits, soms, dan weer ausputzer, of ik kwam gevaarlijk op over de flanken, ja over allebei tegelijk. Niemand zag het, ik kon alles doen. Soms speelden we in een ruit, dan weer schoten we er een in. De keeper moest de hele wedstrijd lang roepen: “Hier sta ik! Hier, in het doehoel!”.

Blindenvoetbal speel je met een bal met bellen, zodat je hem kan horen aankomen. Ik zal hem woensdag meenemen naar Eindhoven. Als de bal rolt gaat het goed, maar als hij stilligt duurt het soms uren voor de wedstrijd wordt hervat. Je moet de bal wel zoveel mogelijk over de grond spelen. Als je probeert te koppen weet je nooit precies waar de bal terechtkomt. Ik heb eens een beslissende treffer tegen Blind-Rusland met mijn neus gescoord.

Gele of rode kaarten bestaan niet, die ziet toch niemand. Hands, daar doen we niet aan, om dezelfde reden. Er is geen buitenspel. Scheids- en grensrechters, nergens voor nodig. Er is alleen een vierde official, die bijhoudt hoeveel blessuretijd er bij de wedstrijd moet worden getrokken.
Blindenvoetbal kent veel blessureleed. Ooit, in 1995, toen we tegen het Servische Blindjnosttsjt-team moesten spelen, zijn we de wedstrijd geëindigd met nog maar drie man. De rest was omgekomen. De keeper, tenslotte, dient de gescoorde doelpunten zelf te melden. De meeste blindenvoetbalwedstrijden eindigen in: 0 – 0.”

Vincent Bijlo