Balspellen in het donker

Als kind was het doodnormaal voor me dat ik aan balspellen mee kon doen. Met de kinderen uit de buurt speelden we slagbal of trefbal. Later kreeg ik tennisles en was verder zo vaak als mogelijk op de tennisbaan te vinden. Toen ik ging puberen hield ik daar mee op. Maar dan was er altijd nog de gymles met basketbal, volleybal en softbal!
Nadat ik blind werd behoorden de balspelletjes vanzelfsprekend tot het verleden. Dacht ik…

Al geruime tijd sport ik eens in de week met een aantal mensen, ook allen blind of slechtziend. De lesgevers variëren met het aanbod, telkens bedenken ze iets nieuws. Zo kwamen de ballen met belletjes tevoorschijn!

En dan ineens blijk je toch nog over te kunnen gooien, stuiteren met de bal, een soort goalbal te doenw aarbij je de mat moet verdedigen. Kwestie van goed luisteren en concentreren.

Natuurlijk stond er wel 1 ziende tegenover 1 persoon met visuele handicap, denk niet dat het anders te doen was. Hoe dan ook; de balspellen kwamen weer tot leven! Zo leuk, spelen (en zo blij) als een kind!