Woorden schieten tekort

Woorden schieten tekort

Even een wat ander logje dan gewoonlijk. Zoals sommigen misschien weten heb ik ook een homepage. De laatste dagen kreeg ik tot 3 keer toe een berichtje in mijn gastenboek dat niet zozeer met mij of mijn site te maken had. Mensen waren via Google op zoek gegaan naar een site naar aanleiding van het overlijden van hun vriend, plaatsgenoot of hoe hij dan ook bij hen bekend was. Vorig weekend namelijk is er in het dorp vlakbij mijn geboortedorp een ongeluk gebeurd. Daarbij waren 2 jonge knullen betrokken, 1 ervan is een dag later gestorven.
Omdat die jongen en ik dezelfde achternaam hebben, en nog wat overeenkomsten, kwamen die mensen op mijn site terecht. De overeenkomst bestond er uit dat ik zelf ook betrokken was bij een verkeersongeval op zeer jonge leeftijd en wat ook in dezelfde omgeving is gebeurd. Was er stil van, woorden schoten tekort.

Op het internet is een condoléanceregister geopend. Als ik daar de reacties van mensen lees krijg ik echt kippenvel. Dan denk ik echt; oh God, weer zoveel levens verwoest. En waarom?

Wat ik hiermee wil zeggen weet ik niet precies. Het raakt me, het roept herinneringen op. Zoveel gevoelens, zoveel emoties waaraan nauwelijks een naam te geven is. Bovendien, het onder woorden brengen van emoties, het erover denken haalt je weg bij die gevoelens. Soms houden woorden op te bestaan. Of schieten simpelweg tekort.

Het geeft een gevoel van machteloosheid. Het is alsof er zo weinig is dat we in de hand hebben. De loop van je leven en hoe die in seconden kan wijzigen. In gedachten ben ik bij de nabestaanden. Denk terug aan de nabestaanden van degenen die zijn gestorven bij het ongeval dat ik zelf meemaakte. Wat kan leven toch zwaar zijn.

Gepubliceerd Door
Gecategoriseerd als Kim

6 reacties

  2. Ja Voodoolady, met zoveel overeenkomsten kun je daar niet onderuit. Feit is wel dat ik de dood van mijn vriend en vriendin niet bewust heb meegemaakt, de begrafenis en dergelijke omdat ik toen zelf nog aan het knokken was voor mijn leven. Maar als ik nu de reacties lees van mensen op het overlijden van Jeroen denk ik me enigszins voor te kunnen stellen hoe dat geweest is. Wat een verdriet, machteloosheid, onbegrip enz. Allemaal bij elkaar met hun verdriet, toch allemaal zo alleen met hun verdriet. Het roept ook zoveel vragen op maar antwoorden komen nooit.

    Beantwoorden

  3. Wat goed van je Kim dat je dit ‘gewoon’ met ons durft te delen. Ik kan mij voorstellen dat het je heeft geraakt.

    Beantwoorden

  4. Dank je Memorabele, voor je reactie. Het is bij mij niet zozeer een kwestie van durven. Het is eerder zo dat ik moeilijk vind datgene onder woorden te brengen wat ik bedoel. Vaak voegen meer woorden minder toe maar toch heb ik de neiging van het een in het ander te schieten. Komt ook doordat er, al schrijvende, meer in me opkomt. Maakt het niet altijd duidelijker.
    Sowieso is het soms lastig te benoemen wat je voelt. Daar heb je dan weer zoveel woorden voor nodig, ook omdat het een niet los staat van het ander. Zie je wel, nu doe ik het alweer!! 😉

    Beantwoorden

  5. Zulke dingen vergeet je nooit van je leven. En je moet ook blijven denken aan je vriend en vriendin, gewoon blijven denken aan alle mooie herinneringen die je hebt meegemaakt. Maar gelukkig heb jij het wel gered, al zal jouw leven altijd deze nare herinnering met zich meebrengen.
    Heel veel sterkte ermee, Kim. Je moet verder met je leven, dus probeer er toch zoveel mogelijk van te genieten.

    Beantwoorden

  6. Dank je Klef 2, voor je lieve reactie. Ja, ik denk nog geregeld aan die 2 mensen die ooit in mijn leven waren. De herinneringen blijven mooi en soms bekruipt me een gevoel van heimwee. Heimwee naar hun, naar het contact, naar die tijd in mijn leven. Tegelijkertijd besef ik dat het een hoofdstuk was uit een vorig boek, het is afgesloten. Ik kan er nog eens in terugbladeren maar het boek is uit.
    Zo is het ongeveer. Een beetje een dubbel gevoel, heeft ook met loslaten te maken. Ik heb het gered ja, ternauwernood. Daar ben ik wel blij om maar soms ook niet. Dan krijg je die vragen weer, waarom zij, waarom hij, waarom ik (niet), waarom lopen de dingen zoals ze lopen. Toeval? Samenloop van omstandigheden? Verkeerde tijd verkeerde plaats? Ach en dan denk ik; het is zoals het is en je zult het moeten doen met de situatie zoals die is. Ben blij dat je nog leeft en maak er iets moois van. Dan vind ik dat ik op moet houden met zoeken naar antwoorden en verklaringen, oorzaken, want dat is zoeken naar iets wat er niet is, naar een houvast die niks oplevert.

    Hoe het ook zij, een gebeurtenis als vorige week heeft plaatsgevonden komt heel dichtbij en het haalt naar boven wat in het leven van die mensen, de nabestaanden, nog maar net is begonnen

    Beantwoorden

Geef een reactie

Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.