Gevoel van hereniging

Gevoel…

Ik zag haar eerst als vage schim,

uit een reeds lang vervlogen tijd,

en met haar armen wijdgespreid,

stond zij te wenken aan de kim.

zij sprak, ik kon haar niet verstaan,
ze lachte en leek blij te zijn,
haar lach verdreef het mistgordijn,
en dra zag ik haar duid’lijk staan.

Toen herkende ik haar lichaam,
en al hetgeen zij had verhaald
werd woordeloos in mij vertaald
en eind’lijk wist ik ook haar naam.

Al had ze mij die niet genoemd.
Ik dacht dat zij was weggerend,
omdat ze door mij was miskend,
ik haar tot zwijgen had gedoemd.

Daar stond zij nu, mijn eigen ik,
teruggekeerd, voorgoed bij mij,
ik sloot haar in, ik liet haar vrij,
dat zij niet nogmaals vlucht van mij.

Auteur onbekend

Wanneer de realiteit ons achterhaalt, misschien doordat we in een flits beseffen hoe teleurgesteld en onvolmaakt we eigenlijk zijn, zijn we geneigd om alles te doen wat ons dat valse gevoel van welbehagen maar kan teruggeven. We sommen wellicht al het goede in ons leven op, of we gaan het gras maaien; we bidden om kracht, zoeken troost in snoepen, of gaan vreemd; we zoeken ruzie met onze partner, lezen een favoriete psalm of zetten de televisie aan; we schelden onszelf uit voor pessimist, geven ons opnieuw over aan God, of gaan met vrienden een pizza eten. Alles, om maar te ontkomen aan dat knagende gevoel dat er iets ontbreekt, dat er iets mis is.

De meesten van ons zijn zich er niet van bewust dat ze, door het eten van die pizza, proberen hun innerlijk onbehagen weg te slikken. We houden toevallig van pizza. Misschien dient wel veel meer van wat we doen er in werkelijkheid toe om ons te verlossen van dat vage, ondefinieerbare gevoel van leegte.
Misschien bedoelde een vriend van me, die zich afvroeg hoe het zou zijn om je tien minuten werkelijk goed te voelen, dat gevoel van thuis te willen zijn in plaats van altijd in een hotel te wonen. Misschien was hij eerlijker dan al die schijnbaar zelfverzekerde mensen, die zich zo bezorgd toonden over zijn zwaarmoedigheid.

Misschien bouwen de meeste mensen die zich doorgaans goed voelen en slechts af en toe problemen kennen, hun huis op zand, en houden ze hun geluk in stand door zelfbedrog. Ze verplaatsen, om in de beeldspraak van zopas te blijven, alleen de meubels in hun hotelkamer, in de hoop zich daardoor thuis te voelen.

Als we erin slagen ons leven zo in te richten dat “alles voor elkaar” lijkt, dan beletten we onszelf om in te zien wat er binnenin ons woelt. Daarmee beroven we onszelf meteen van de kracht om ons uiterlijke gedrag zinvol te veranderen.