Inzicht

Zoals wellicht bekend heb ik ook een homepage. In het verleden knipte en plakte ik maar wat raak, haalde alles wat los en vastzit van het internet. Oké, bronvermeldingen, daar deed ik nog wel aan. Meestal. Door veranderende inzichten, een mens wordt wijzer, ben ik nu de boel aan het opknappen. Dat houdt in dat ik contact opneem, indien nodig, met de webmaster om toestemming te vragen voor het plaatsen.
Mosterd na de maaltijd? Misschien, maar beter laat dan nooit. Een enkele keer krijg ik een positieve en enthousiaste reactie, dan weer een negatieve. Of soms krijg ik geen enkele reactie.
Mail draait
Vandaag kreeg ik mail via het contactformulier op mijn homepage. Ja, iemand had ontdekt dat ik zijn gedicht op mijn site heb staan. Maar, opluchting, hij vond het heel erg leuk. Ik dacht nog: maar ik ken jou! Nou ja, kennen is niet het goede woord. Ik heb van hem eens een boek gelezen. Het is erg fijn om zo’n hartverwarmende reactie te krijgen over mijn site, en wat hij erin herkent uit zijn eigen leven.

Het boek dat ik las heet Ik draag geen masker en is van Wil Engelen. Hieronder een stukje uit zijn site (inmiddels opgeheven) over dit boek.
Wil Engelen was nog geen vier jaar oud toen een ernstig brandongeval met carnaval zijn gezicht beschadigde en voor de rest van zijn leven een stempel op zijn bestaan drukte. In dit boek vertelt Wil Engelen hoe hij al die tijd geworsteld heeft om zichzelf te accepteren. Hij beschrijft de lichamelijke en geestelijke gevolgen van zijn handicap. Heel lang heeft hij de rol van slachtoffer gespeeld en alles wat hem overkwam aan zijn littekens toegeschreven. Maar uiteindelijk heeft hij ook een andere kant kunnen zien: hij is er geestelijk door gegroeid en heeft geleerd mensen open tegemoet te treden. Heel mooi zijn de gedichten die in dit boek zijn opgenomen. Ze komen rechtstreeks uit zijn ziel en beschrijven op bijzondere en persoonlijke wijze, wat er in hem omgaat.
Masker

Inzicht

Wat ik er o.a. mooi aan vond is dat proces van je slachtoffer voelen. Daar herken ik wel het een en ander in. Die slachtofferrol paste me nooit goed, maar onbewust schreef ook ik problemen toe aan alles wat me is overkomen in het leven. Terwijl ik later ben gaan inzien dat ik die problemen anders ook gehad zou hebben. Dat ze niet voortkomen uit mijn handicap, maar gewoon… uit mezelf.

Gepubliceerd Door
Gecategoriseerd als Kim

37 reacties

  1. Dit is iets wat ik ook herken en wel uit de handicap van mijn zoon.
    Lange tijd heb ik me gedragen als slachtoffer. Nooit bewust, want ik wilde niet eens een slachtoffer zijn, maar als onderdeel van mijn rouwproces.
    Dat ik in die rol zat, herkende ik pas achteraf en toen realiseerde ik me ook veel dingen aan het autisme van Jelle op te hangen.

    Beantwoorden

  2. Bedankt voor deze reactie. Je omschrijft het heel helder. Misschien is het dat wel, een onderdeel van het rouwproces. Achteraf, altijd achteraf, wordt alles duidelijk en kun je de dingen plaatsen waar ze horen, en misschien zelfs loslaten.

    Beantwoorden

  3. Ook ik gebruikte mijn aandoening in het verleden als reden van mislukkingen. Pas toen ik mezelf en mijn denkwijze ging veranderen, kwam ik erachter dat het niet mijn handicap maar mijn houding was waardoor dingen misliepen.
    Ik ben blij dat mezelf verandert heb, en me een positieve manier van naar het leven kijken heb geleerd. Alles gaat nu veel makkelijker. Idd, achteraf. :Knipoog:

    Beantwoorden

  4. Weet je, wat je nu schrijft doet me denken aan dat andere logje, Lijden aan gedachten!
    Het zal zijn redenen wel hebben, misschien nodig zijn om je (in algemene zin) af en toe slachtoffer te voelen. Het kan moeilijk zijn erachter te komen wat van jezelf is en wat voortkomt uit… Het heeft te maken met zelfinzicht, met eerlijk naar jezelf durven kijken. Maar geeft uiteindelijk meer rust, een beter gevoel ook.

    Beantwoorden

  5. hmm, werken aan jezelf is de moeilijkste klus die denkbaar is 😉 vind ik. Het geeft me een enorme voldoening om te zien dat ik het toch voor elkaar heb gekregen om te veranderen. Ik ben een veel aangenamer mens geworden voor mezelf, maar ook voor anderen. 🙂
    Blij dat ik uit mijn slachtofferrol wist te ontsnappen, hoe veilig en vertrouwd die ook was.
    Ik vind dat andere log ook erg de spijker op zijn kop slaan.

    Beantwoorden

  6. “… hoe veilig en vertrouwd die ook was” schreef je. En dát maakt juist dat het zo verrekte moeilijk is, kan zijn, het los te laten. Want ondanks dat het ‘negatief’, niet goed voor je is, levert het ook wat op. Het vertrouwde laten gaan kan erg onwennig aanvoelen, want wat komt er voor in de plaats. Goed dat het je gelukt is!

    Beantwoorden

  7. Jeetje Kim, wat schrijf je toch altijd rake logs! Het klinkt misschien gek, maar als ik hier ben en lees, begin ik altijd te filosoferen. En dat helpt vaak om dingen te relativeren en daarna te accepteren! (Waarom eindigen die woorden altijd op ‘eren’?) Misschien moeten we deze kwaliteiten, die wij mensen bezitten inderdaad wel ‘eren’! Want je leert er zo goed jezelf door kennen! Ik kan me erg vinden in de reactie van miepfiep. Uiteindelijk ben ik er nu achtergekomen dat ik heel per ongeluk ook wel eens een ‘handicap’ zou kunnen hebben. Dat kun je lezen in mijn logs over HSP (ergens bij de categorieën) Expres handicap tussen haakjes, omdat het helemaal geen handicap is. Maar dat loslaten en vertrouwd zijn klopt zeker wel! En daar kan ik veel moeite mee hebben. Het is niet voor niets dat ik vijf en een half jaar heb gedaan over het loslaten van mijn relatiebreuk… En om nou te zeggen dat ik er ècht helemaal overheen ben. Maar ik kan wel weer door. Het is inderdaad een soort rouwproces geweest. En net als na een tijd van rouw, zal het je hart nooit verlaten, maar kun je het op een bepaald moment wel allemaal een plekje geven. Ik zie het als een kastje in je hart met laden. Het zit nu in zo’n lade. Stickertje met naam erop en dicht dat ding. En als ik de behoefte heb, om af en toe toch nog eens ‘vast te houden aan toen’, vast te houden aan de ‘slachtofferrol’ die ik toen duidelijk had, dan open ik in stilte die lade die ik nodig heb en doe ik ‘m weer dicht zodat ik verder kan!

    Beantwoorden

  8. Nou jij kunt er ook wat van!
    Als ik aan het lezen ben wil ik reageren, dit zeggen, dat zeggen en dan schrijf jij verder en dan wil ik nog meer schrijven en dan ben ik klaar met lezen en vergeet ik de helft. Je gaf een mooie reactie, goede voorbeelden. Punt. Nee, toch nog wat…
    Dat eren, ja precies waar ik aan dacht. Leuk dat mijn logs dat in je oproepen, vind ik leuk! Je moet er voor openstaan, het interesseert je, of niet.
    En dat hsp, je zegt dat het geen handicap is. Het gaat er niet om of ‘iets’ een handicap ís, het gaat erom hoe je het ervaart.
    En loslaten is het moeilijkste, zoniet bijna moeilijkste in het leven. Je zegt het mooi, over dat kastje met laden. Het kan fijn zijn om er af en toe even in te duiken. Even klein zijn, je klein en zielig voelen. Tranen drogen en weer rechtop gaan staan. Geeft lucht, geeft ruimte.

    Beantwoorden

  9. Wat toevallig, deze vond ik in mijn mailbox Dagelijkse gedachte. 😉
    Kim ik vind het heerlijk om hier te lezen en mee te filosoferen. Het nodigt idd uit tot nadenken. 🙂
    Om waarheid te vinden moet je jezelf aanvaarden, enig krachtiger instrument bestaat niet.
    Swami Prajnanpad

    Beantwoorden

  10. @Patrick: mooie metafoor, dat kastje met laden, en nog wel voorzien van een zegel ook
    Af en toe is het ook heerlijk om je ‘even’ onder te dompelen in oud zeer. Daarna moet je het gewoon weer opbergen en verder gaan.

    Beantwoorden

  11. Mooi, zo’n reactie op je homepage! Dat doet een mens goed, dan heb je weer zin om er snel verder aan te werken. 😀
    Heb met belangstelling de reacties gelezen, met name het gedeelte over ‘loslaten’: loslaten kun je misschien leren, je kunt eraan werken, maar ik denk dat de een van nature veel makkelijker loslaat dan de ander. Ik kan heel goed loslaten, van jongsaf al, kijk zeer weinig achterom, ben altijd heden- en toekomstgericht. Of dat zo positief is, is dan ook maar weer de vraag, maar deze karaktertrek is me goed van pas gekomen bij mijn ‘herstarten’. Ik moet er niet aan denken dat ik overal in was blijven hangen, dat zou een enorm en onterecht stempel drukken op mijn huidige leven.

    Beantwoorden

  12. Ja, dat kun je best als voordeel beschouwen, denk ik. De last kan anders erg zwaar worden.
    Er zullen vast verschillen zijn tussen mensen hierin, maar ik heb daar eigenlijk nog nooit zo over nagedacht. Wel is het zo, en dat is al een verschil, dat de ene mens van nature een positievere kijk op het leven heeft dan de ander. Of makkelijk kan relativeren, ergens boven kan staan. Misschien een beetje het verschil tussen een gevoelsmens en een, tja rationeel mens is niks, nuchterder mens? Ik weet het niet. Het heeft vast ook met veerkracht te maken. En nog met heel veel meer, maar daar moet ik me eens in verdiepen!
    Oja, en die reactie, ja dat is heel erg leuk. Gebeurt af en toe dat ik van die reacties krijg waar ik helemaal blij van word. En vandaag toevallig twee, dus een topdag!

    Beantwoorden

  13. Ik ben blij om al die reacties hier weer te lezen! Ik krijg vaak naar mijn hoofd dat ik soms wat ‘langdradig’ of ‘lang van stof’ kan zijn. Maar ik denk dat ik daardoor redelijk goed mijn gevoel onder woorden kan brengen. Tenminste, dat hóóp ik! (Misschien dat mensen mij daarom soms niet helemaal begrijpen?) Even doordenkend over dat de ene persoon makkelijker loslaat dan de ander: Ik denk dat iedereen daar toch eenzelfde moeite mee heeft. Denk dat het meer ligt in hoe je er mee omgaat. Ik kan er dus lang in blijven hangen (met tussenposen hoor!) omdat ik soms misschien wel teveel relativeer of doordenk over wat er gebeurd is. Anderen relativeren tot op een bepaald punt en zeggen dan: Zo, nu ben ik er klaar mee. Toch denk ik dat gevoelens altijd weer een weg naar buiten vinden. Sommige mensen kunnen dat goed verbergen. Ik (helaas) niet altijd. Dat is dan dus die ‘handicap’ Kim, zoals ik ‘m ervaar. Ik kan het een lange tijd volhouden hoor! Een maskertje, om het maar zo te stellen. Maar toch, als mensen erg dicht bij me staan. doorzien ze me vaak wel snel. Gelukkig zijn dat maar een handjevol mensen. En dat is op zich ook best fijn. Naar de grote meerderheid toe ‘lijk’ ik een open boek, maar ben ik het niet. Mensen willen dit dan nog wel eens bestempelen als ‘liegen’ of ‘informatie achterhouden’. Ik denk gewoon dat dat ook weer een gevoelskwestie is. Wie vertrouw je wel en wie niet. En dat is ook weer belangrijk in dat ‘rouwproces’ en loslaten. Mensen van buitenaf kunnen dan ook een grote invloed hebben in welke mate je relativeert en loslaat en de snelheid daarvan. Toen mijn relatie over was, kreeg ik eerst steeds naar mijn hoofd dat ik me aanstelde en alles niet zo zwaar moest opvatten. ‘Er zwemmen wel meer vissen in de zee’. Maar ik wilde juist die ene vis! (heel kinderlijke reactie, maar menselijk) Pas nadat ik het eindelijk een beetje ging accepteren en mensen er achter kwamen dat de ‘fout’ als je dat zou zou kunnen noemen, vooral bij die ander lag, kreeg ik dingen als: ‘Goh, heb je nog wat gehoord?’ of ‘Weet je wat ik nu weer heb gehoord over … ?’ (Ik noem expres even geen namen, wil niet zomaar iemand op internet.. nou ja, je snapt ’t wel…) Nou, geloof me, dat laatje van de ex ging wel weer heel vaak open! Heb er nu even tijdelijk een slot op gedaan. En als mensen er weer over beginnen (ja echt, nu bijna zes jaar later nog steeds!!!) gaat er even een blokkade op.

    Beantwoorden

  14. Maar je kunt toch niet stellen dat iedereen er evenveel moeite mee heeft, en tegelijkertijd zeggen dat iedereen er op een andere manier mee omgaat? Misschien begrijp ik je niet goed. Maar ik denk dat juist doordat mensen er anders mee omgaan het ertoe leidt dat de een relatief makkelijk of snel iets of iemand los kan laten. Dat wil niet zeggen dat zo iemand daar geen gevoelens bij heeft, zich niet verdrietig onder voelt. Maar wel dat die emoties, en gedachten, zijn/haar leven niet leiden. Ze zijn niet dominant aanwezig, terwijl dat bij jou, of bij mij, wel het geval zou zijn.
    Op de rest ga ik later (morgen) in want ik denk niet meer helder genoeg op dit tijdstip!
    Oja, dat langdradig, dat vind ik van mezelf ook. Maar ik heb er bij jouw reacties geen last van, ik vind het juist leuk dat je ergens uitvoerig op ingaat. Je laat zo een kant van jezelf zien en dat is mooi.

    Beantwoorden

  15. Hoi Kim
    Ik wil je langs deze weg nogmaals feliciteren met je fantastische log. De manier waarop jij schrijft en de teksten die je op je site en weblog plaatst, vind ik vaak enorm interessant, en inderdaad, je gaat er heel dikwijls van filosoferen.
    Ik vind alle reacties op dit onderwerp ook erg intrigerend moet ik zeggen. Vind het boeiend, omdat ik zelf ook in een heel lange rouwperiode gezeten heb mbt de “verwerking” van mijn handicap. Tsja, “verwerking” en “handicap”, vind het soms nog zo’n rare en moeilijke woorden eigenlijk.
    Ik denk of hoop tenminste dat ik net als jij zo lekker positief in het leven sta of probeer te staan. Er zit hier en daar wel eens een minder goeie dag tussen maar over het algemeen probeer ik zo enthousiast en positief mogelijk over te komen, gewoon omdat ik zelf ook zo ben en mij zo voel. Hier en daar wordt er wel eens wat geloochend maar dat moet af en toe ook eens kunnen, vind ik, zo lang je je gevoelens maar met iemand kan delen.
    Ben vooral de afgelopen jaren erg blij dat ik 1 echte boezemvriendin heb. Ja, heb wel meer vrienden en contactpersonen, maar de echte goeie vrienden, die zijn werkelijk zo dierbaar, kostbaar en zelfs onmisbaar, ongelooflijk gewoonweg.
    Lieve Kim, je weblog wordt hier heeeeeeeeel erg gewaardeerd; ga aub zo verder want ik leer er zelf heel veel van!!!
    P.S.: Wanneer komt jouw boek uit ;)?

    Beantwoorden

  16. Och! Zag het nu ook! Het is al laat en ga zo mijn bed eens opzoeken, maar ik bedoelde dat niet als tegenstelling inderdaad! Eigenlijk zeg jij het nu goed. Ieder mens heeft gevoelens, maar de één laat zich er niet zo door leiden en de ander wel. Dat woordje ‘moeite’ was even niet goed gekozen! Had beter kunnen zijn: Iedereen kan dingen op een bepaald moment loslaten (moet ook wel) maar niet iedereen doet dat op dezelfde manier. Het is maar hoe je er mee omgaat.
    Nou, ik lees morgen verder! Ik ga nu maar eens slapen! Welterusten en tot morgen!

    Beantwoorden

  17. Kimmeke, heel erg bedankt voor je lieve woorden. Doet me erg goed, die complimentjes. Ook op jouw woorden reageer ik morgen, want ik ben nog steeds wakker, maar niet meer in staat om inhoudelijk te reageren!! Ha, nee, dat schiet niet op. tot morgen dus.

    Beantwoorden

  18. Kim Bols: Ik sluit me helemaal bij je aan! Tof log, boeiende onderwerpen fijne reacties 🙂
    In mijn familie lijkt het een soort sport om vervelende dingen te koesteren. Ze zijn trots op hun olifantengeheugen en kunnen oud zeer vertellen alsof het gisteren gebeurd is. Gelukkig heb ik voor een andere sport gekozen, de sport van het “in een ander daglicht zien”.
    Ik vind het zo jammer voor ze, want op deze manier blijven ze hangen in het verleden en komen geen stap verder.
    (klink ik nu onsamenhangend?)

    Beantwoorden

  19. Nee, klinkt niet onsamenhangend. Sommige mensen lijken dat oud zeer te koesteren.
    Kunnen niet vergeten en al helemaal niet vergeven. En dan draag je het je leven met je mee, is ook een kunst, maar zonde van de energie.
    Iets in een ander daglicht kunnen zien kan je veel opleveren. En leren. Maar ja, dat moet je kunnen, durven, willen? En sommige mensen is dat niet gegeven, denk ik.

    Beantwoorden

  20. Ik zie het een beetje als door welke bril je kijkt. Bekijk je het leven door een zwarte bril, of door een roze? Is symbolisch bedoeld maar geeft het verschil in houding en beleving aan.

    Beantwoorden

  21. Patrick, ik kom nog even terug op wat je eerder schreef.
    Je zei dat je voor de omgeving een open boek lijkt maar het niet bent. Dat zou dan ervaren worden als liegen, informatie achterhouden. Voor mij is dit vrij herkenbaar. Ik lijk ook een open boek. Maar houd toch afstand. En dat is niet alleen afstand tot de ander maar ook tot mezelf, tot de kern van mezelf en mijn emoties. Ik zie dat als een natuurlijke, gezonde zelfbescherming. Sowieso kun en wil je niet iedereen zo dichtbij laten komen, en dat hoeft ook helemaal niet.
    Heeft niks te maken met liegen.

    En verder… als je van die ervaringen hebt zoals jij, toen je relatie verbroken werd, dan houd je op een gegeven moment vanzelf wel je mond dicht. Want wie nog middenin zijn verdriet zit wil niet horen: er zwemmen nog genoeg vissen in de vijver. Ja schiet je wat mee op. Het is wel waar, maar die waarheid wil je dan nog niet horen, daar sta je nog niet open voor en ben je niet aan toe. Komt later wel. Zelf kreeg ik, in vergelijkbare situaties, dan het gevoel dat ik mezelf, mijn gevoelens (en gedachten?) moest verdedigen. Moest ik natuurlijk niet maar ik voelde me aangevallen. Zei meer over mij dan over die ander, maar toch. Zo iets voelt niet prettig. Dus luikje dicht, blokkade ervoor!

    Beantwoorden

  22. Kim B, eigenlijk geldt wat ik eerder schreef ook voor wat jij schreef. Ik bedoel over dat verloochenen en een positieve kijk… Jij maakt op mij de indruk dat je meestal wel die roze bril te pakken hebt! En soms is het misschien de zwarte, die je dan snel verruilt zodra er mensen dicht bij je in de buurt komen! Prima, lijkt mij.

    Beantwoorden

  23. Hoi Kim!
    Ben het helemaal met je eens. Je wilt het dan niet horen omdat je weet dat het eigenlijk waar is, maar er gewoon niet aan toe bent. En ik denk dat je jezelf ook tijd moet kunnen gunnen om verdriet te verwerken, even in zelfmedelijden baden. Trouwens wel een hoop mooie metaforen hier op de pagina! Die bril is ook erg leuk! Roze kende ik wel, maar dan verruilen voor een zwarte, dat komt op hetzelfde neer als de laatjes denk ik. Alhoewel daar toch een verschil in kan zitten. Een la dicht doen betekent niet per definitie dat je het dan ook helemaal achter je laat. Je kijkt er gewoon niet meer in. Een roze bril opzetten wil misschien dan toch aangeven dat je ook een verandering in je houding t.o.v. het probleem teweeg brengt. Zoiets als ‘het glas is halfvol’ of ‘het glas is halfleeg’! Bij mij wisselt dat nog wel eens af.

    Beantwoorden

  24. Klopt! Ik zie het ook zo, je moet jezelf tijd kunnen geven, jezelf de tijd gunnen. Want ook ik wist vaak, rationeel, dat mensen gelijk hadden. Maar mijn gevoel kon daar nog niet mee leven. Ik denk dat ik een stap over zou slaan als ik me dan al zou richten op mijn verstand. Verdriet wil eruit, en alle gedachten op een hoop kunnen dat toch niet tegenhouden. Het blijft je dan achtervolgen, en haalt je uiteindelijk ook weer in.
    Dat van dat half volle of lege glas, dat vind ik altijd een mooie. Ik probeer zoveel mogelijk te leven volgens het half volle!

    Beantwoorden

  25. Tjeetje, wat een reacties!
    Een opmerking naar aanleiding van een uitspraak van Kim: “Sommige mensen lijken dat oud zeer te koesteren.”
    Iemand die er niet van kon loskomen zei tegen mij: “Je leert je lijden lief te hebben.”

    Beantwoorden

  28. Laat moeder een voorbeeld nemen aan de dochter en een weblog beginnen. Een heldere, kritische geest van eerdere datum die, in de voetsporen van de dochter, licht probeert te brengen in de alom heersende duisternis. :Cool:

    Beantwoorden

  30. Als moeder licht had kunnen brengen in de duisternis, had ze allang een weblog. Ze ziet tevreden toe over Kims schouder! :Knipoog:

    Beantwoorden

  33. @Ria
    En als we nou eens een actie starten? 😉
    Ria, Ria,
    doe je dochter dat eens na:
    start een weblog, net als zij,
    maak daarmee ons allen blij …
    @Patrick
    Ik kan, zonder masker of wat dan ook, heel goed gebeurtenissen achter me laten, ik laat me in gevoelskwesties nooit beïnvloeden van buitenaf en ik streef nooit naar het onbereikbare. Van nature, daar hoef ik geen extra moeite voor te doen. Dat klinkt heel rationeel, maar toch ben ook ik best wel een gevoelsmens, het uit zich alleen niet in zaken die sowieso onomkeerbaar of onveranderlijk zijn; dat vind ik zonde van m’n energie.

    Beantwoorden

  34. En dat maakt mensen nu zo bijzonder Annabee! Ik wilde af en toe wel eens dat ik dat ook kon hoor! Gelukkig zijn er dan ook mensen zoals jij in de buurt die mij dat kunnen influisteren op de momenten dat ik dat nodig heb. Dat is een andere benadering dan ‘vissen in de zee’. En je hebt zeker gelijk. Mijn verstand zegt precies hetzelfde. Alleen heeft mijn gevoel vaker de overhand. En dat kan knap lastig zijn! Wauw, dit is echt een prachtige log! Kim, onwijs!

    Beantwoorden

  35. Inderdaad, Patrick, dat is juist het fijne, die verschillen tussen mensen. Want stel nou dat we allemaal hetzelfde waren, dan zou het moeilijk worden elkaar te helpen, toch? Iemand met een andere kijk, benadering, kan je uit je cirkel trekken. Maar wel op een andere manier dan door de uitspraak over die vissen, want die roept alleen weerstand op.

    Beantwoorden

  36. Daarom! En het kan nu eenmaal niet ALLE dagen leuk zijn. Waarom zou je niet af en toe een mindere dag mogen hebben, ja toch? Alleen lach ik wel iedere dag minimaal één keer! :Glimlach:

    Beantwoorden

  37. Ha Kim, ben weer eens even bij je op bezoek geweest en kon me van deze pagina niets meer terughalen. Na ons gesprek heb ik meerdere tia’s gehad en ben veel verleden kwijt. Maar het grappige is, jou naam niet. Dus ik wilde even laten weten dat ik dus nog aan je denk en hoop dat alles ok is? groetjesWil.

    Beantwoorden

Geef een reactie

Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.