Het eerste meisje, Willem Wilmink

Vandaag ontving ik via mijn website een gedicht dat gemaakt is door Willem Wilmink. Ik vind het een mooi gedichtje, vandaar dat ik het hier plaats;

Het eerste meisje

Als de winter zich weer meldt
en stilte de natuur beving,
is het of iets daarin vertelt
van de eerste lieveling.
Ik zie ons door de straten gaan,
bekoord en blij en aangedaan.
Ik heb toen veel geschreven:
gedichten vol weemoedigheid
over die heldere wintertijd
in de lente van ons leven.
Ik heb je moeder opgezocht,
die ik al die jaren nooit meer sprak,
heb de portretten langs gezocht;
’t was vreemd, maar jij ontbrak.
Zij was nog een vitale vrouw
en ze vertelde over jou
al wat ik wilde weten.
Alleen, dat jij gestorven was,
dat hoorde ik die avond pas.
Moeder was het vergeten.
Tijd is er in de hemel niet,
dus niets wat was is daar vergaan:
misschien dat jij dat straatje ziet
waar wij nog altijd staan.
Wij zijn heel jong, wij zijn een paar,
want net nog hebben wij elkaar
de eerste kus gegeven,
zo vroom en stil en toegewijd,
daar in die heldere wintertijd
in de lente van ons leven.