Accepteren, je moet het gewoon aanvaarden

Aanvaarden en accepteren, dat moet u

Woorden zoals accepteren, aanvaarden en berusten werden vooral gebruikt door mensen, die ambtshalve aan andere mensen raad moesten geven over een aan te nemen levenshouding. Onbewogen door de misère van de medemens, heeft deze categorie mensen, gedreven door een zekere gemakzucht en sleur het woord “aanvaarden” in diskrediet gebracht.

Want met de schijn van eerlijkheid en misschien zelfs wel met innerlijk aangeprate overtuiging, was de eigenlijke strekking bij het gebruik van dit woord de vertwijfelde mens vooral rustig te houden en er geen overlast mee te krijgen.

Is dit niet bijv. in het kort de geschiedenis van de arbeiders uit de vorige eeuw, tot wie men niets beters wist te zeggen, dan dat zij hun armoede maar moesten accepteren, terwijl een vlammend protest veel meer op zijn plaats zou zijn geweest? Het uit plichtsbesef in de mond nemen van het woord ‘aanvaarden’, zonder dat men er maar iets van besefte wat nu eigenlijk aanvaard moest worden, heeft het woord “aanvaarden” sterk ontwaard en het een holle klank gegeven. En de geschiedenis is nog lang niet uit. Het woord wordt nog steeds achteloos misbruikt. Het is daarom, dat zo velen, die werkelijk meeleven met de misère van de mensen, ervoor schromen het woord te gebruiken. Ook als het volkomen op zijn plaats zou zijn en zij er de betekenis aan hechten, die werkelijk in vele gevallen het enig mogelijk uitzicht geeft aan de vastgelopen mens.

Voor wie meer wil lezen:
Aanvaarding, Dr. C. Scharff

Rouw enManu Keirse

Leven met levend verlies en chronische rouw. Manu Keirse heeft over dit thema enkele mooie boeken geschreven.
Prof. dr. Manu Keirse, emeritus hoogleraar aan de faculteit geneeskunde van de Katholieke Universiteit Leuven, is klinisch psycholoog en doctor in de geneeskunde. In België̈ en Nederland is hij vooral bekend vanwege zijn expertise rondom verlies en verdriet. Zijn eerste boek Helpen bij verlies en verdriet. Een gids voor het gezin en de hulpverlener (Lannoo, 1995) werd een bestseller.

Rouwles 1: ‘Vergeet het woord ‘verwerken’’
“Zelfs over iets dat zeventig of tachtig jaar geleden is gebeurd, kunnen mensen nog veel verdriet hebben. Ik ben vrijwilliger in een verpleeghuis voor mensen met dementie. In die laatste periode van hun leven herkennen ze meestal hun partner of kinderen niet meer. Sommigen hebben een popje of troeteldiertje dat ze de hele dag vasthouden. Vaak heeft het een naam: Marieke, Louise, Jan – de naam van het kind dat ze bij de geboorte hebben verloren. Totaal verzakt in de dementie zijn ze alles vergeten, maar de naam van het overleden kind is gebleven. Het toont hoe diep verdriet kan gaan.

Rouwende mensen krijgen zo vaak te horen: ‘Heb je het nu nog niet verwerkt?’ Maar hoe moet dat dan? Men verwacht dat het je niet meer bezighoudt, dat je er niet meer aan denkt. Het woord ‘verwerken’ impliceert dat iets voorbij is. Maar neem een 2-jarig kind van wie de moeder overlijdt: het gemis komt terug op alle kruispunten van haar leven. Wanneer is dat over? Ook als dat kleine meisje een vrouw van 90 wordt, zal ze iemand zijn die op 2-jarige leeftijd haar moeder heeft verloren.”

14 reacties

  3. Da’s pas wijs gesproken, Pauline!
    Er zit wel iets in, een beetje zoals de maakbare samenleving, alles moet voorhanden zijn, voor elk kwaaltje, pijntje een pilletje en soms worden anderen verantwoordelijk gesteld, in elk geval voor de oplossing, in plaats van dat men zelf kijkt naar eigen aandeel, oorzaak enz.!

    Beantwoorden

  4. Ik denk trouwens dat dat komt omdat mensen alles willen beheersen, onder controle willen hebben en houden. Dat gaat niet en het idee alleen al boezemt mensen angst in…?

    Beantwoorden

  5. Ik denk dat je gelijk hebt, er kan ’teveel’ tegenwoordig, als je alleen al naar de medische wetenschap kijkt bijvoorbeeld, het lijkt af en toe net alsof we heersers over het leven zijn geworden, en als dat dan toch echt een keertje ophoudt gaan we steigeren.
    Als er echt iets fout gaat in ons land bijvoorbeeld (een groot ongeluk ofzo) is de eerste vraag meteen wie er schuld aan heeft, en of het voorkomen had kunnen worden, inderdaad: controle, controle, controle.
    Des te moeilijker hebben we het ook met een natuurramp, hoewel we zelfs daar de techniek (waarschuwingssystemen) de schuld willen geven.

    Beantwoorden

  6. Tja, het kan soms goed en handig zijn de oorzaak te kennen, om herhaling te voorkomen. Maar de andere kant van het verhaal is dat niet alles, misschien zelfs zo weinig, beheersbaar is, en feit is dat we dát zouden moeten accepteren. Toeval, het lot, pech, hoe je het ook noemen wilt, er gebeuren nou eenmaal zaken die onontkoombaar zijn.

    Beantwoorden

  7. BE your Self
    remember who you really are

    Accepteren is een vorm van zijn. Een soort niet-oordelen, aanvaarden dat is wat is. Het moeilijke daaraan is, dat als je door de bril van je persoonlijkheid kijkt, je altijd te maken hebt met die twee potten met labeltjes die hij overal op loslaat: fout of goed. En dat hij dat ook doet op jouzelf.
    Je persoonlijkheid oordeelt zodra je ergens je aandacht op richt. Dus als je je aandacht richt op een prestatie van jezelf, dan komt er ook meteen een labeltje, goed of fout. Melkflessen als benen? Fout. Wat je net zei tegen je vriendin? Fout. Die aai over de bol van je zoon? Goed. Enz. Waar dat verschil tussen goed of fout vandaan komt, is even niet interessant. Zodra je iets of iemand kent die beter is in iets dan jij, dan komt het labeltje fout veel sneller om de hoek kijken, omdat je je er daarmee bewust van bent dat het ook anders (en beter) kan dan wat jij doet.
    Zo verzamel je in de loop van de dag heel wat oordelen, en het grootste deel daarvan is doorgaans “fout”, omdat er altijd wel mensen te vinden zijn die iets beter doen dan jij, afkeurende signalen geven, je ergens niet zeker over bent, enz. Dat is ook een belangrijke drijfveer van speciaal te willen zijn, dan kan je moeilijk vergeleken worden en is het labeltje “goed” makkelijker uit te delen. Want met “goed” kan je persoonlijkheid wel bij je aankomen, met “fout” niet.
    Je persoonlijkheid kan je niet accepteren zoals je bent omdat zijn wezen oordelen is. Hij kan hooguit een aantal labeltjes veranderen en je proberen wijs te maken dat het niet uitmaakt dat er andere mensen zijn die misschien wel beter zijn dan jij, het met je oneens zijn enz., maar dat jij er ook mag zijn. Hij kan op basis van veel positieve input een behoorlijk positief zelfbeeld overeind houden. Of hij kan je voorstellen om je af te sluiten voor dat soort input. Je merkt vaak dat dit het geval is als mensen zichzelf rechtvaardigen als ze vertellen dat ze zichzelf accepteren zoals ze zijn.
    Werkelijke acceptatie zit in de bewustwording dat je leven goed is zoals het is. Omdat het niet gaat om het verzamelen van zoveel mogelijk successtories, uiterlijkheden en positieve beoordelingen. Maar omdat het een leven is dat precies goed is voor jou om je maximaal bewust te worden van wie je werkelijk bent.
    (uit The becompany)

    Beantwoorden

  8. In het Engels maakt men, als ik mij niet vergips, onderscheid tussen to comply en to accept: I can comply with the fact that I can’t see with my eyes, but in the meantime I can’t accept the same fact. Bijgevolg maak ik dan onderscheid tussen aanvaarden (comply) en accepteren (accept). Aanvaarden doe ik dan om wille van mijn gemoedstoestand, maar accepteren doe ik als ik ook eigenlijk niet anders meer zou willen.
    To accept or not to accept, thats’s the question! 😉

    Beantwoorden

  9. Ik kan je wel volgen, ik denk ook wel dat er een kern van waarheid zit in wat je zegt.
    Maar als ik het even op mij persoonlijk betrek denk ik aan het volgende. Toen mijn vriend destijds stierf had ik lange tijd veel verdriet om zijn dood. Toch is dat iets waarvan ik kan zeggen dat ik het geaccepteerd heb. Niet omdat ik niet anders zou willen, nee dat niet, maar omdat de pijn en het verlies naar de achtergrond verdwijnt en minder overheersend wordt in het dagelijks leven.
    Als het gaat om het niet meer kunnen zien is dat een ander verhaal. Dat is iets dat je iedere dag weer tegenkomt en soms nog veel pijn kan doen of lastig is of gewoon zwaar klote. Excusez le mot.
    Het ligt er dus aan in hoeverre iets ingrijpt in je dagelijks leven, in hoeverre je ergens hinder van ondervindt, moeite mee hebt of wat ook.
    Misschien is dit wat kort door de bocht want ik kan me tal van situaties voorstellen waarin het anders werkt maar zoals ik al zei is het mij zo vergaan.
    Wat me vooral tegenstaat is het woord ‘moeten’. Hoezo moeten? Het zou wenselijk kunnen zijn als je iets kunt accepteren, maar moeten? Dan kom ik weer uit op het willen!

    Beantwoorden

  10. Kim, dat gebruik van het woord “moeten” is een taalhandeling die er volgens mij op duidt dat degene die dat woord gebruikt moeite heeft met onmachtgevoelens. Accepteren valt misschien te leren, maar leren lukt minder goed onder dwang. In het artikel van Scharff kwam naar voren dat de studenten hun lessen ethiek leerden terwijl zij wisten dat ze toch wel een voldoende zouden krijgen. Het leren werd hen aangenaam gemaakt en de auteur greep 30 jaar na dato nog graag terug naar het stencil van de oude meester.
    Tja, en een geleidehond slane men ook niet als deze wat fout doet, maar men belone deze voor goed geleerd gedrag.
    Maar hoe kunnen we leren blindheid te accepteren als er situaties zijn die niet recht zijn? Waarom zijn er mensen die zo ergens mogen gaan werken, terwijl blinde mensen eerst uitleg dienen te geven? (Dit als voorbeeld van onrecht.)
    En er zijn uiteraard ook voor andere beperkingen voorbeelden te noemen, maar ik houd het ook even dichtbij.

    Beantwoorden

  11. Waarom jij uitleg dient te geven? Omdat jij ervaringsdeskundig bent en jij wordt in de positie gedrukt waarin je de rol hebt van vrager. Jij hebt iets van hen nodig. Zij zijn niet bekend met jouw mogelijkheden en die onbekendheid en/of onwetendheid dien jij te verhelpen met informatie…
    Mensen kunnen geneigd zijn te kijken naar wat je niet kunt, wat voor de hand ligt (denken ze) en realiseren zich niet of minder dat je moet kijken naar wat iemand wel kan. En als dat laatste wel goed zit kun je samen proberen een oplossing te bedenken voor wat niet of moeilijk kan. Maar ja, dat is al 10 stappen te ver.
    Maar nu even iets anders.
    Het feit dat je blindheid niet accepteren kunt ligt volgens mij grotendeels aan de problemen die erdoor ontstaan, of doordat je dingen als probleem ervaart. We leven in een samenleving die erg visueel is ingesteld en ingericht waardoor je keer op keer met je neus op de feiten wordt gedrukt. Ze kunnen (bijvoorbeeld in Den Haag) wel mooi praten over participatie en volledige deelname aan het sociale en maatschappelijke verkeer etc. maar er zijn nog teveel barrières die dat tegenhouden. En dat geldt inderdaad voor meer mensen die afwijken van de standaard!

    Beantwoorden

  12. Kim, die meningen kan ik aanvaarden, zij het met de kanttekening dat ik vermoed dat ook jij kamerleden kent die wel snappen hoe het zit.
    Maar de samenleving is niet maakbaar en zeker als er dan maar een paar kamerleden zijn die er wat van willen maken ten gunste van het gesignaleerde onrecht…

    Beantwoorden

  13. Ik zal de laatste zijn die alles en iedereen over 1 kam wil scheren. En snappen hoe het zit doen de meesten wel lijkt me, maar er daadwerkelijk tegen optreden of er werk van maken is een tweede.
    Ik denk simpel hoor maar ik vraag me toch serieus af of bijvoorbeeld problemen met ontoegankelijke gebouwen niet op te lossen zijn door bij nieuw- of verbouw pas vergunningen te verstrekken als voldaan wordt aan de toegankelijkheidseisen. Dat is maar 1 ding waarmee niet alles opgelost is maar het is een begin. Zo is het ook met openbaar vervoer. Hier in de stad wordt steeds meer gewerkt aan toegankelijkheid, ook en vooral van het materieel. En dan zijn er nog de pinautomaten enz. enz. Er is al een verbetering zichtbaar maar het gaat langzaam.

    Beantwoorden

  14. Het bewustwordingsproces bij de overheid verloopt traag. Door de naderende vergrijzing van de bevolking, die gepaard gaat met toename van handicaps, is er al wel meer aandacht voor de problematiek, puur getalsmatig. De overheid is wel gevoelig voor grote getallen…
    Er gloort dus licht aan de horizon Kim!
    Er is hoop…
    Ja, er is hoop te doen… 😉

    Beantwoorden

Geef een reactie

Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.