Kim stelt zich voor, haar bio
Mijn bio: een beetje achtergrondinfo:
Mijn naam is Kim, ik ben geboren in Udenhout, een dorpje in Brabant. Daar woonde ik met veel plezier tot mijn zeventiende. In het eindexamenjaar van de HAVO verhuisde ik met mijn ouders naar Tilburg. Lekker in de buurt van de kroegen en de winkels, ideaal!! Mooie tijd… 
Met mijn diploma op zak ging ik op zoek naar een vervolgopleiding. Ik besloot naar de MEAO te gaan waar ik de toeristisch-secretariële richting volgde. Al gauw bleek dit niet echt wat ik zocht. Ik maakte de opleiding niet af want in april van dat schooljaar raakte ik betrokken bij een ernstig verkeersongeval, waarbij mijn vriend Henry en mijn vriendin Boukje om het leven kwamen. Mark en ik overleefden het ternauwernood.
Dat gebeurde in 1991.
Revalideren
Ik kwam thuis na een ziekenhuisopname van 7 weken. Ik was blind geworden en moest gaan revalideren. Ik startte hiermee in juni bij het regionaal centrum voor hulpverlening aan blinden en slechtzienden, Sensis, in Breda. Ik ontmoette daar op een open dag bij toeval een journaliste van het tijdschrift De stem van Grave. Een half jaar later benaderde zij mij voor een interview. Ik werkte mee en kreeg hier veel positieve reacties op. Dat heeft me heel goed gedaan.
Na deze korte revalidatie waarin ik een aanvang maakte met het leren van braille en stoklopen volgde een langere op revalidatiecentrum het Loo erf in Apeldoorn. Ik verbleef daar van oktober tot en met april van maandag tot vrijdag. Ik leerde er braille, werken met de computer, lopen met een taststok, koken en dergelijke. Daar kwam ik ook in contact met lotgenoten en soms was dat een feest van herkenning. Toch was ik blij dat ik in mei ’92 afscheid heb genomen zodat het leven weer kon beginnen.
Blindegeleidehond
Een jaar later kreeg ik een geleidehond. Ik had namelijk besloten de opleiding maatschappelijk werk en dienstverlening te gaan volgen in Den Bosch. Ik moest met de trein gaan reizen en me zelfstandig redden op een reguliere school. Daarom meldde ik me aan voor een blindegeleidehond.
Breeze kwam in juni 1993 in mijn leven.
De opleiding verliep prima en na 2 jaar mocht ik stage gaan lopen. Spannend! Het was wel een moeilijke tijd omdat ik herhaaldelijk werd geconfronteerd met mijn blindheid.
Truus Rütter, de journaliste van De stem van Grave, benaderde me in die periode. Ze wilde me weer interviewen en omdat me dat de eerste keer zo goed bevallen was zegde ik mijn medewerking weer toe.
Een tweede stagejaar volgde en toen ging ik het laatste jaar in van mijn opleiding. Nog even knokken, een scriptie over non-verbaal gedrag schrijven, en het zat er weer op! Ik had mijn diploma op zak, wat een genot!
Vrijwilligerswerk
De eerste jaren na mijn opleiding verliepen rustig. Berry en ik trouwden in 1999. We hadden een geweldige dag waar ik mooie herinneringen aan over heb gehouden.
Ik ging me in 1997 inzetten voor een lokaal gehandicaptenplatform, Tegankelijk Tilburg. Dat doe ik nog steeds, naar volle tevredenheid. Ik heb erbijna 20 jaar in het bestuur gezeten, waarmee ik in 2023 stopte.
Rond dezelfde tijd, 1997, kwam er de Kindertelefoon bij, waar ik inmiddels ook alweer enkele jaartjes werk. Ik hou me daar onder andere bezig met telefoondiensten, maar ook het schrijven van columns, het organiseren van activiteiten en dergelijke.
In 2001 was het tijd voor het pensioen van Breeze. Aan alles komt een eind dus ook aan deze samenwerking. Dat was wel even slikken maar ik heb het grote geluk dat ze nog steeds bij ons woont.
Een robuuste blonde Labrador reu, die bij zijn geboorte Zeppo werd genoemd, kwam haar in februari van dat jaar opvolgen.
Nare ervaringen
Naast vele leuke dingen maakte ik ook minder prettige mee met mijn honden. Breeze werd tweemaal aangevallen. Het leverde veel rompslomp op, temeer omdat de medewerking van de politie op zijn zachtst gezegd te wensen overliet. Zelfs 2 officiële klachten over hun nalatigheid leverden niks op.
Ik besloot een brief te schrijven aan de krant. Als reactie hierop werd ik gebeld door het Brabants Dagblad. Ze kwamen me interviewen over deze kwestie. Dit artikel over agressieve honden en de politie werd in maart 2002 gepubliceerd.
Tijdschrift
Een bibliotheek voor blinden en slechtzienden benaderde me in 2001. Het tijdschrift Viva had contact met hen gezocht met de vraag om te zoeken naar een jonge vrouw die op latere leeftijd blind is geworden. Zo kwamen ze bij mij terecht. Ik had de smaak te pakken van het interviews geven, dus wederom zei ik ja. Open podium heet de rubriek waarin mijn interview stond.
Overigens heb ik het geven van interviews nooit als zodanig ervaren. Doorgaans waren het heel leuke en gezellige gesprekken.
Meer interviews
Een balletje blijft soms rollen. De directeur van het Oogfonds las mijn stukje in de Viva. Ze was hier enthousiast over en besloot contact met me te zoeken want ze hadden iemand nodig voor de nieuwe mailing. Ik zou geïnterviewd worden voor een foldertje dat Oogcontact heet. De bal was echter nog steeds niet uitgerold. Dezelfde directeur had een advertorial gekocht in het blad Future Magazine, een uitgave van de jongerenorganisatie CNV. Ook hierin is een interviewtje met mij opgenomen.
Kim op tv
Dit krijgt even een aparte vermelding omdat het zoveel indruk op me heeft gemaakt.
De Evangelische Omroep belde mij in 1997. Via via kwamen zij aan mijn telefoonnummer omdat ze op zoek waren naar iemand die op latere leeftijd blind was geworden. Ze vroegen me of ik mee wilde werken aan het programma Jong, dat door Marc Dik gepresenteerd wordt. Nog voor ik het in de gaten had zei ik ja, waarna ik toch wel erg de zenuwen kreeg. Gelukkig was de voorbereiding door de EO zeer zorgvuldig en goed geregeld en ook de opnames verliepen prima. In dat programma ben ik samen met Jitty Hoekstra, die vanaf haar geboorte blind is, te zien. Er waren zowel studio-opnames als opnames bij mij thuis gemaakt.
Deze aflevering van Jong werd in oktober 1997 uitgezonden. Ik kreeg hier erg veel reacties op, zelfs van onbekenden die me op straat herkenden!
Ik werd in 2004 benaderd met de vraag of ik mee wilde werken aan een programma van de NCRV. Ik voerde daartoe wat gesprekken met dit verslag als resultaat. De opnames gingen uiteindelijk niet door. Maar het verhaal dat naar aanleiding van de gesprekken is geschreven vond ik de moeite waard, vandaar dat ik het op deze site plaats.
U kunt mijn naam ook zijn tegengekomen in relatie tot het Oogfonds
Veranderingen
Inmiddels zijn we dus aanbeland in 2004. In deze site zijn veel van mijn bezigheden en interesses verwerkt. Breeze is gestorven en mijn gezinnetje bestaat nu uit Berry, Chris en Zeppo.
Update
De laatste keer dat ik hier iets toevoegde was in 2004. Ik heb de afgelopen jaren niet stil gezeten. Ik werk niet meer bij de Kindertelefoon maar ik doe nog steeds vrijwilligerswerk voor Toegankelijk Tilburg. Ook beheer ik de Facebookpagina. Ik ben daarnaast lid van de projectgroep Bereikbaarheid, Toegankelijkheid en Bruikbaarheid.
Gastlessen
Op onregelmatige basis geef ik voorlichting. Dit is altijd op verzoek van een school (meestal het ROC), het jongerenwerk of iets dergelijks. Ik geef geen lezing maar ga in gesprek met de mensen. Zij stellen me vragen waar ik op inga.
Het ROC bijvoorbeeld organiseert de Dag van de Ervaringsdeskundigen. Ik zit dan in de klas met dokters- of tandartsassistenten, studenten die in de zorgsector willen gaan werken. Ik vind het altijd spannend maar vooral leuk. Het liefst zou ik dit vaker doen. Je kunt je er niet op voorbereiden omdat je niet weet wat er gevraagd gaat worden. Anderzijds is voorbereiding onnodig want ik neem mijn ervaringen en mijn kennis met me mee! Standaard worden er vragen gesteld over de reden dat ik een bril draag, hoe ik mijn kleding uitkies, of ik mensen wantrouw of juist niet, hoe ik op straat mijn weg vind, boodschappen doe, kook en dergelijke. Ook wordt gevraagd of ik mijn blindheid kan accepteren, wat ik het meest mis, of er voordelen zijn aan deze handicap, wat ik het het liefste zou willen zien enz.
Nu en dan ben ik in de weer met het leveren van een bijdrage aan een project of opdracht van studenten. Dat kan betrekking hebben op het beantwoorden van vragen voor een werkstuk. Ook kwam het een paar maal voor dat studenten aan de technische universiteit een hulpmiddel voor blinden en slechtzienden wilden ontwerpen. Zij stelden me er vragen over en kwamen me hun ontwerp laten testen. Het leuke is dat meer en meer studenten zich richten op deze doelgroep en streven naar inclusiviteit, dus bijv. toegankelijke en bruikbare websites en apps.
Nog meer interviews
In 2007 vond er wederom een interview plaats, wat verscheen in het blad Glamour.
Ik werd in april 2008 benaderd door een vrouw die ik ontmoet had tijdens een van mijn voorlichtingen. Ze wilde me interviewen voor het Brabants Dagblad. Dit artikel werd half april gepubliceerd. In de gedrukte versie stond er een foto van mij achter mijn computer afgebeeld.
Truus Rütter interviewde me voor de derde en laatste keer voor De Stem van Grave. U kunt weerzien met Kim van Iersel hier lezen.
Nog meer wijzigingen….
Mijn tweede geleidehond Zeppo overleed in maart 2012. Momenteel heb ik (nog) geen geleidehond, misschien later nog eens. Ons gezinnetje is tamelijk uitgedund want in augustus van datzelfde jaar ging de oudste zoon van mijn man op zichzelf wonen. Een grote stap voor hem en een verandering in zijn en ons leven.
Sinds 2017 ben ik redelijk fanatiek gaan sporten. Iedere maandagmiddag een uurtje sportschool, fitness. Ik leef me uit op de cardiotoestellen en als ik nog puf overheb laat ik mijn spieren merken dat ze er nog zijn door krachttraining! Ik heb ook een tijdje hardgelopen maar vond dat toch geen succes.
Ik plaats af en toe blogjes over dingen die ik meegemaakt heb. Keertje een kijkje nemen!
Ik schrijf columns voor De Stem van Grave, die u elders op deze site kunt lezen.
© 2023 Kim van Iersel