Agressieve honden en de politie
Naast vele leuke dingen maakte ik ook minder prettige mee met mijn honden. Zo werd Breeze tweemaal aangevallen. Dat leverde veel rompslomp op, temeer omdat de medewerking van de politie op zijn zachtst gezegd te wensen overliet. Zelfs 2 officiële klachten over hun nalatigheid leverden niks op. Ik besloot een brief te schrijven aan de krant.
Brief aan Brabants Dagblad
Pappen en nathouden
Het begon in 1999. Tijdens een wandeling in de buurt van het Wilhelminapark werd mijn blindegeleidehond aangevallen. Een agressieve, niet aangelijnde viervoeter koos de mijne als doelwit. Ik deed aangifte op het politiebureau Wilhelminapark. Niet lang daarna deed dezelfde hond een tweede poging. Opnieuw aangifte gedaan. Er zou ingegrepen worden als er meer meldingen zouden komen.
Meldingen
Die kwamen, van mij en van andere hondenbezitters in mijn buurt. Uit gesprekken met hen bleek dat ook zij (en hun honden) hinder ondervonden van betreffende hond. Er bleek nog een andere hond te zijn aangevallen en mijn partner en ik hebben een keer moeten rennen om aan dezelfde hond te ontkomen. Eenmaal thuis heb ik ook dit voorval meteen gemeld bij de politie. Na verschillende personen aan de lijn gehad te hebben werd mij toegezegd dat het doorgegeven zou worden aan team Wilhelminapark.
Na het weekend contact opgenomen met dit team. Men had geen bericht ontvangen van de meldcentrale. Men begreep mijn probleem volkomen en ik hoefde het belang van een oplossing niet te benadrukken, zo werd eraan toegevoegd. Ondanks deze begripvolle woorden was mijn gevoel van veiligheid intussen ver zoek. Ik kon immers die hond weer tegenkomen! En gezien mijn visuele handicap ben ik niet in staat met mijn hond een andere route te kiezen, en wegvluchten kan ik evenmin.
Klacht indienen
De politie ondernam niks. Reden voor mij om nu maar eens een officiële schriftelijke klacht in te dienen bij de hoofdcommissaris van politie. Uiteindelijk, na vele gesprekken, werd mij toegezegd dat betreffende hond in beslag zou worden genomen op het moment dat die los zou worden aangetroffen. De eigenaar was bekend bij de politie en had inmiddels een aanlijngebod gekregen. Ook was hij al eerder gewaarschuwd. Maar hiervan leek hij zich niks aan te trekken. De politie zei me dat een telefoontje of melding bij het politiebureau voldoende zou zijn om er dienstdoende agenten op af te sturen om die hond in beslag te nemen. Mooi.
Dus niet. Tot driemaal toe stapte ik met mijn partner het politiebureau binnen op het moment dat wij de hond los aantroffen in het park of de directe omgeving daarvan. Men wist nauwelijks waarover ik het had, zou kijken of er iemand aanwezig was, zou ons niet op de hoogte houden van de afloop (want dat was niet gebruikelijk).
Tweede officiële klacht
Aanleiding genoeg om een tweede officiële klacht in te dienen, nu met als inhoud dat men zich niet hield aan de gemaakte afspraak. Inmiddels heb ik een andere blindegeleidehond. Er ontstonden meer problemen omdat mensen in de buurt hun hond niet aangelijnd houden en deze dus op mijn hond afkomen. Dat maakt het mij moeilijk, zo niet onmogelijk mijn weg met mijn geleidehond te vervolgen. Ik sprak daar een buurtgenoot op aan, maar kreeg een grote mond terug. Opnieuw besloot ik met de politie te gaan praten. Weer het verhaal in herinnering gebracht van de hond die mijn vorige geleidehond aanviel, het probleem van loslopende honden besproken.
Beloftes
Ik gaf aan een gesprek te willen met de wijkagent om met hem te overleggen wat de mogelijkheden zijn. Ik wil immers het probleem op een redelijke manier aanpakken en mijn situatie toelichten. Dat zou wel geregeld worden, werd mij gezegd. Ook zou men informeren of er nog zogenaamde hopo’s in dienst zijn, medewerkers die mensen verbaliseren die hondenpoep niet opruimen en/of hun hond niet aanlijnen. Nooit meer iets van gehoord.
Ook zou uitgezocht worden of ik een vergunning of ontheffing zou krijgen om mijn hond op de groenstrook in de nabijheid van mijn woning los te laten. Nooit meer iets over vernomen. Uiteindelijk werd mij zelfs de vraag gesteld met wie ik de afspraak had gemaakt over de hond die mijn oude hond aangevallen had, of daar dossiers van zijn, enzovoorts. Dat moest ze allemaal nog uitzoeken…..
Twee officiële klachten, veel telefoontjes, gesprekken, meldingen en klachten later ben ik nog steeds niet verder dan in het begin, inmiddels al weer bijna drie jaar terug. Als ik hierover opmerkingen maak hoor ik uitsluitend: onderbezetting, ziekte, op cursus geweest, behoort niet tot mijn eigenlijke werkzaamheden, personeelswisselingen, enzovoorts, enzovoorts.
Ooit opperde ik dat er pas actie ondernomen zal worden als mijn blindegeleidehond onherstelbaar is toegetakeld. De politie is op de hoogte van deze voorvallen, weet dat betreffende hond vaker andere honden (zelfs mensen) heeft aangevallen, kent de eigenaar. Maar ja, ze mogen niks, moeten hem op heterdaad betrappen. Maar dat lukt natuurlijk niet als je eerst de dossiers moet zoeken, van geen afspraak weet en op zoek moet naar dienstdoende agenten. Die man en zijn hond zitten dan al lang weer binnen. En ik? Ik moet wachten tot ik hem opnieuw aantref met zijn hond. En hopen dat er niks gebeurt! Of moet ik voortaan maar thuis blijven zitten?
Brabants Dagblad
Als reactie hierop werd ik gebeld door het Brabants Dagblad. Ze wilden me komen interviewen over deze kwestie. Dit artikel werd in maart 2002 gepubliceerd.
Tilburg – Brabants Dagblad
Blinde Kim gaat met angst het huis uit
Woensdag 13 maart 2002
Een kluizenares wil ze niet worden. En dus gaat Kim dagelijks met haar blindegeleidehond in de buurt van het Wilhelminapark de straat op. Maar met angst in het lijf, omdat loslopende honden de Labrador van de 28-jarige Tilburgse zeer onrustig maken.
Kim heeft deze dag geluk. In het Wilhelminapark is geen loslopende viervoeter te bekennen. En dus loodst haar blindegeleidehond haar probleemloos door het park. Enkele eenden komen nieuwsgierig dichterbij, maar de tweejarige Labrador blijft stoïcijns onder hun gesnater. “Enkele mensen uit de buurt laten hun hond onaangelijnd loslopen en dat is slecht voor zijn concentratie. Hij is goed getraind, maar blijft een hond. Het is geen robot. Als hij onrustig wordt, slaat dat op mij over. En wanneer je mensen vraagt hun hond aan te lijnen, krijg je een grote mond”, zegt de 28-jarige Kim. In 1991 raakte ze bij een verkeersongeval aan beide ogen blind.
Kim doet vrijwilligerswerk en gaat enkele keren per dag op pad. Sinds een jaar met Zeppo, daarvoor met de nu tienjarige Breeze. “Zij is met pensioen”, zegt Kim. Haar eerste blindegeleidehond werd drie jaar geleden door een Anatolische herder aangevallen.
“Een kalf. In Namibiï worden ze gebruikt om schaapskuddes tegen cheetas te bewaken”, weet Kim.
Aanval
Breeze raakte bij de aanval een nagel kwijt en was lang onrustig. “Ik was bang dat ze moest worden afgekeurd en merkte dat Breeze vaak onvoldoende geconcentreerd was”, zegt Kim. De betreffende herder probeerde de labrador later nog een keer aan te vallen. Ook andere honden uit de buurt werden belaagd. Kim vertelt dat ze de voorvallen bij de politie heeft gemeld en de toezegging kreeg dat de herder – waarvan de eigenaar bekend is – in beslag zou worden genomen als die onaangelijnd werd aangetroffen.
“We zijn enkele keren op het bureau geweest, maar zonder resultaat”, zegt ze. “Ik voel me volstrekt niet serieus genomen door de politie.” Wijkagent Operationeel chef Tjits van Holland van politieteam Wilhelminapark zegt dat ze Kim met de wijkagent in contact wil brengen om een mogelijke oplossing te bespreken. Tegelijkertijd laat ze er geen misverstand over bestaan dat het probleem van loslopende honden laag op het prioriteitenlijstje van de politie staat. “Het is meer een zaak van de gemeente.” Die hebben daarvoor ‘Hopo’s’ in dienst, die moeten optreden tegen mensen die de poep van hun hond niet opruimen of hun huisdier niet aanlijnen. “Waar zijn die hopo’s toch gebleven? Ik heb ze nog nooit gezien. Hopoloos gewoon”, zegt Kim, lachend als de spreekwoordelijke boer met kiespijn.
Lees ook: Met angst de deur uit