Een beetje achtergrondinfo:

Mijn naam is Kim, ik ben geboren in Udenhout, een dorpje in Brabant. Daar woonde ik met veel plezier tot mijn zeventiende. In het eindexamenjaar van de HAVO verhuisde ik met mijn ouders naar Tilburg. Lekker in de buurt van de kroegen en de winkels, ideaal!! Mooie tijden waren dat...

Met mijn diploma op zak ging ik op zoek naar een vervolgopleiding. Ik besloot naar de MEAO te gaan waar ik de toeristisch-secretariële richting volgde. Al gauw bleek dit niet echt wat ik zocht. De opleiding maakte ik niet af want in april van dat jaar raakte ik betrokken bij een ernstig verkeersongeval. Hierbij kwamen mijn vriend Henry en mijn vriendin Boukje om het leven. Mark en ik overleefden het ternauwernood.
Dat gebeurde in 1991.

Na een ziekenhuisopname van 7 weken kwam ik thuis. Ik was blind geworden en moest gaan revalideren. Hiermee startte ik in juni bij het regionaal centrum voor hulpverlening aan blinden en slechtzienden, Sensis, in Breda. Ik ontmoette daar op een open dag bij toeval een journaliste van het tijdschrift De stem van Grave. Een half jaar later benaderde zij mij voor een interview. Ik werkte mee en kreeg hier veel positieve reacties op, wat me heel goed heeft gedaan.

Na deze korte revalidatie volgde een langere op revalidatiecentrum het Loo erf in Apeldoorn. Ik verbleef daar van oktober tot en met april, van maandag tot vrijdag. Ik leerde er braille, werken met de computer, lopen met een taststok, koken en dergelijke. Daar kwam ik ook in contact met lotgenoten en soms was dat een feest van herkenning. Toch was ik blij dat ik in mei '92 daar afscheid heb genomen. Het leven kon weer beginnen.

Een jaar later kreeg ik een geleidehond. Ik had namelijk besloten de opleiding maatschappelijk werk en dienstverlening te gaan volgen in Den Bosch. Hierdoor zou ik met de trein moeten gaan reizen. En ook zou ik me zelfstandig moeten redden op een reguliere school. Daarom meldde ik me aan voor een blindegeleidehond. Breeze kwam in juni 1993 in mijn leven.
De opleiding verliep prima en na 2 jaar mocht ik stage gaan lopen. Spannend! Het was wel een moeilijke tijd, ik werd herhaaldelijk geconfronteerd met mijn blindheid.

Opnieuw werd ik in die periode benaderd door Truus Rütter, de journaliste van De stem van Grave. Ze wilde me weer interviewen.
Omdat me dat de eerste keer zo goed bevallen was zegde ik mijn medewerking weer toe.
Na nog een extra stagejaar ging ik het laatste jaar in van mijn opleiding. Nog even knokken, een scriptie over non-verbaal gedrag schrijven, en het zat er weer op! Ik had mijn diploma op zak, wat een genot!

De eerste jaren na mijn opleiding verliepen rustig. Ik ben in 1999 getrouwd met Berry. We hadden een geweldige dag waar ik mooie herinneringen aan over heb gehouden.
Ik ben me in 1997 gaan inzetten voor een lokaal gehandicaptenplatform, het TOG. Dit doe ik nog steeds, tot volle tevredenheid. Daar kwam de Kindertelefoon bij, waar ik inmiddels ook alweer enkele jaartjes werk. Ik hou me daar onder andere bezig met telefoondiensten, maar ook het schrijven van columns, het organiseren van activiteiten en dergelijke.

In 2001 was het tijd voor het pensioen van Breeze. Aan alles komt een eind dus ook aan deze samenwerking. Dat was wel even slikken. Ik heb het grote geluk dat ze nog steeds bij ons woont.
In februari van dat jaar kwam een robuuste blonde Labrador reu, die bij zijn geboorte Zeppo werd genoemd, haar opvolgen.

Naast vele leuke dingen maakte ik ook minder prettige mee met mijn honden. Zo werd Breeze tweemaal aangevallen. Dit leverde veel rompslomp op, temeer omdat de medewerking van de politie op zijn zachtst gezegd te wensen overliet. Zelfs 2 officiële klachten over hun nalatigheid leverden niks op. Ik besloot een brief te schrijven aan de krant. Als reactie hierop werd ik gebeld door het Brabants Dagblad. Ze wilden me komen interviewen over deze kwestie. Dit artikel werd in maart 2002 gepubliceerd.

In 2001 werd ik benaderd door een bibliotheek voor blinden en slechtzienden. Het tijdschrift Viva had contact met hen gezocht met de vraag om te zoeken naar een jonge vrouw die op latere leeftijd blind is geworden. Zo kwamen ze bij mij terecht. Ik had de smaak te pakken van het interviews geven, dus wederom was mijn instemming met dit verzoek daar.
Overigens heb ik het geven van interviews nooit als zodanig ervaren. Doorgaans waren het heel leuke en gezellige gesprekken.

Soms blijft een balletje rollen. De directeur van het Oogfonds las mijn stukje in de Viva. Ze was hier enthousiast over en besloot contact met me te zoeken. Ze hadden iemand nodig voor de nieuwe mailing. Ik zou geïnterviewd worden voor een foldertje dat Oogcontact heet.
De bal was echter nog steeds niet uitgerold. Dezelfde directeur had een advertorial gekocht in het blad Future Magazine, een uitgave van de jongerenorganisatie CNV. Ook hierin is een interviewtje met mij opgenomen.

In 1997 werd ik gebeld door de Evangelische Omroep. Via via kwamen zij aan mijn telefoonnummer omdat ze op zoek waren naar iemand die op latere leeftijd blind was geworden. Ze vroegen me of ik mee wilde werken aan het programma Jong, dat door Marc Dik gepresenteerd wordt. Nog voor ik het in de gaten had zei ik ja, waarna ik toch wel erg de zenuwen kreeg. Gelukkig was de voorbereiding door de EO zeer zorgvuldig en goed geregeld en ook de opnames verliepen prima. In dat programma ben ik samen met Jitty Hoekstra, die vanaf haar geboorte blind is, te zien. Er waren zowel studio-opnames als opnames bij mij thuis gemaakt. Deze aflevering van Jong werd in oktober 1997 uitgezonden.

In 2004 werd ik benaderd met de vraag of ik mee wilde werken aan een programma van de NCRV. Ik heb daartoe wat gesprekken gevoerd met dit verslag als resultaat. De opnames gingen uiteindelijk niet door. Maar het verhaal dat naar aanleiding van de gesprekken is geschreven vond ik de moeite waard, vandaar dat ik het hier plaats.
U zou mijn naam ook kunnen zijn tegengekomen in relatie tot het Oogfonds

Inmiddels zijn we dus aanbeland in 2004. Veel van mijn bezigheden en interesses zijn verwerkt in deze site. Breeze is gestorven en mijn gezinnetje bestaat nu uit Berry, Chris en Zeppo.

Update
De laatste keer dat ik hier iets toevoegde was in 2004. De afgelopen jaren heb ik niet stil gezeten. Ik werk niet meer bij de Kindertelefoon. Wel doe ik nog steeds vrijwilligerswerk voor het TOG, waar ik in 2003 ben toegetreden tot het bestuur.

Op onregelmatige basis geef ik voorlichting. Dit is altijd op verzoek van een school, het jongerenwerk of iets dergelijks. Ik geef geen lezing maar ga in gesprek met de mensen. Zij stellen me vragen waar ik op inga. Ik vind het altijd spannend maar vooral leuk om te doen.

Ook ben ik zo nu en dan in de weer met het leveren van een bijdrage aan een project of opdracht van studenten. Dit kan betrekking hebben op het beantwoorden van vragen voor een werkstuk. Ook kwam het een paar maal voor dat studenten aan de technische universiteit een hulpmiddel voor blinden en slechtzienden wilden ontwerpen. Zij stelden me er vragen over en kwamen me hun ontwerp laten testen.

In 2007 vond er wederom een interview plaats. Dit verscheen in het blad Glamour
In april 2008 werd ik benaderd door een vrouw die ik ontmoet had tijdens een van mijn voorlichtingen. Ze wilde me interviewen voor het Brabants Dagblad. Dit interview werd half april gepubliceerd. In de gedrukte versie stond er een foto van mij achter mijn computer afgebeeld. Deze heb ik niet gekregen en ook is ie niet op internet geplaatst.
Truus Rüter heeft me voor de derde en laatste keer geïnterviewd voor De Stem van Grave. U kunt Weerzien met Kim van Iersel hier lezen.

Tot nu toe blijft alles hoofdzakelijk beperkt tot vrijwilligerswerk. Zoals zovelen heb ik een reïntegratietraject gevolgd, zonder positief resultaat. Maar goed, wat niet is kan nog komen.
In maart 2012 is mijn tweede geleidehond Zeppo overleden. Momenteel heb ik (nog) geen geleidehond, misschien later nog eens.
Ons gezinnetje is tamelijk uitgedund want in augustus van datzelfde jaar ging de oudste zoon van mijn man op zichzelf wonen. Een grote stap voor hem en een verandering in zijn en ons leven.

© 2008 Kim van Iersel

Zoeken