Trainen met mijn blindegeleidehond

Op 5 juni 1993 mocht ik naar het KNGF voor mijn hond. Spannend. Jan en Ria (mijn ouders) gingen die week naar Vlieland en zouden me vrijdags weer op komen halen. Er waren nog vier anderen. Allemaal mannen. Twee er van hadden ook op het Loo Erf gezeten toen ik er was. Maar zij kwamen toen ik zo ongeveer ging. Verder waren er twee mannen die kwamen voor vervanging omdat hun hond te oud was geworden. Zij zouden ook maar een week blijven.

Mijn kamer kreeg ik te zien en toen ging Ans mijn hond halen. Breeze. Een zwarte labrador. Ze was heel onrustig maar dat kwam zeiden ze omdat de honden aanvoelden dat er iets stond te gebeuren en omdat wij zelf natuurlijk ook zenuwachtig waren. Ik heb er die dag een klein stukje mee gelopen. Verder kregen we veel theorie. Heel de week trouwens en vooral 's avonds tot een uur of negen. Het was dus heel zwaar en vermoeiend vooral omdat ik daarbij de eerste twee nachten niet heb geslapen.

Het was heel warm die week. Soms meer dat dertig graden. We gingen regelmatig met zijn vijven plus de honden en drie instructeurs de bossen in waar een grote vijver was. Voor de honden was het gewoon te warm om veel te lopen. Dat was zo schitterend in de bossen. Wij lekker in de zon met een blikje cola op het gras en de honden rennen en zwemmen in de vijver. Geweldig was dat. Met Hans heb ik vreselijk gelachen die week. Met Breeze ging het best redelijk. We hebben veel gelopen. Door Amstelveen maar ook door Amsterdam. Het was best spannend of het wel zou lukken allemaal want het viel zeker niet mee. Je moet alle informatie uit de beugel halen. Wanneer ze snuffelt, wanneer ze niet oplet, wanneer ze naar me kijkt en ga maar door. En soms luisterde ze niet genoeg en dan kreeg ik best de kriebels. Want er zat zo'n druk op. Ik had al mijn hoop op die hond gevestigd en dan ben je best wel eens bang dat het niet zal lukken en dat het niet de juiste hond voor je is. Maar het was pas de eerste week dus nog tijd genoeg om te oefenen. En zij zeggen dat je moet rekenen op een jaar voor het echt goed gaat. Dus wat wil ik dan?

Toen ik het weekend thuis kwam heb ik eigenlijk niks anders gedaan dan over Breeze praten, naar de verhalen van Jan en Ria luisteren en slapen vooral slapen!! De week er op kon ik uitgerust beginnen.

De tweede week met Breeze

De tweede week werd een van de andere twee mannen die nog over waren ziek dus waren we met zijn tweetjes en hadden tijd over omdat er nu twee instructeurs tot onze beschikking stonden en we konden niet de hele dag lopen. Het ging al weer een stuk beter met mij en Breeze samen. Ik had er gemist dat weekend en dat was een goed teken. Breeze kwam 's maandags ook zo enthousiast op me af. Hartstikke leuk. Ik moet erg op mijn stem letten. We hebben over de Albert Kuijpmarkt gelopen en over de dam, de wallen en het Waterlooplein. Veel op terrasjes gezeten en in winkels geweest. Verder met de trein, tram en metro. Alles ging goed.

De derde week mochten we op woensdag al naar huis. Ans en Ellis brachten ons weg. Die dag en de dag er na hebben we routes gelopen met zijn vieren. Vrijdag kwamen ze niet wat ik wel fijn vond. Lekker uitrusten. Het is heerlijk haar in huis te hebben. Jan en Ria vinden haar prachtig.

Het oefenen blijft doorgaan

's Maandags kwam Ellis weer om naar Den Bosch te gaan. Dat heeft ze die week nog een paar keer gedaan en je zag al vooruitgang. Op een gegeven moment ben ik met mijn ouders ook gegaan. Het ging steeds beter. En nu nog steeds ga ik zeker twee keer per week. In het begin ging het met de trein niet goed maar de laatste keren gelukkig weer wel. En in Den Bosch zelf gaat het heel goed. Soms luistert ze niet goed als ik zeg dat ze meer naar links moet of ze laat me te veel tegen mensen lopen. Maar over het algemeen gaat dat perfect. En in Tilburg de weg naar het station ook. Alleen heb ik de pech dat de rateltikkers bij het station het al zeker zeven weken niet doen en het zal nog wel even duren voor ze gemaakt zijn ook. Maar ja.

Verder zijn we een keer op en neer naar Udenhout gelopen, twee keer naar Loon op Zand en een keer van Loon op Zand naar Waalwijk en omgekeerd. Dat zijn dus aardige afstanden. Ik ben dan ook afgevallen. Hoeveel weet ik niet. Gisteravond zijn we met zijn drieën naar de griek uit eten geweest en toen mocht Breeze ook mee. Ze heeft zich netjes gedragen. Verder ben ik met Ria en Breeze een paar keer de stad in geweest naar de heuvelpoort en de natuurwinkel en naar een terrasje. Hanneke en ik hebben haar vorige week naar Tribunaal meegenomen! Dat moet allemaal kunnen!

Kleine vooruitgang

12 augustus 1993
Afgelopen donderdag ben ik voor de eerste keer alleen met Breeze de stad in geweest om bij de natuurwinkel een brood te halen. Spannend! Ik liep niet regelrecht foutloos naar de winkel maar ik ben er wel gekomen. De terugweg ging wel foutloos. Ik was blij dat ik het gedaan had!

Verder ben ik heel vaak naar Den Bosch geweest. Afgelopen week met Veronique. We hebben toen daar gegeten, een frietje en een broodje kaas, en daarna zijn we naar een cafeetje gegaan. Dat was heel leuk. Mariëlle en ik gingen samen twee dagen daarna. En vandaag, weer twee dagen later ben ik met Jan geweest. Dinsdag ga ik met Ria en dat is over twee dagen! Dus veel oefenen.

Vandaag heeft Jan voor de eerste keer vanaf huis tot aan het station achter me gelopen. Dat ging heel goed. Gelukkig voelde ik me niet zenuwachtig. Het liep gewoon lekker. Het is best prettig om niet iemand naast je te hebben lopen want je kunt je zo goed concentreren. Met het instappen van de trein deed ik ook alles zelf alleen heeft Jan gezegd waar de deur ongeveer was, zodat ik met mijn stok kon zoeken. In Den Bosch liep ik tot voorbij de markt weer alleen. Ook dat ging goed. Daar draaiden we om want ik had het snikheet en vond het wel ver genoeg. Terug wilde ze een keer oversteken naar de markt toe dat ik het niet gemerkt had. Foutje. Verder trok ze steeds naar links en waarschijnlijk, naar later bleek, omdat ze haar behoefte moest doen en naar de goot wilde. Op nog een paar schoonheidsfoutjes na ging de rest heel goed.

Ik ben vooral blij dat ik niet onzeker of zenuwachtig was. Ik liep wel erg geconcentreerd en ingespannen en wanneer er iemand naast loopt, loop je toch iets zekerder omdat je dan zeker weet dat je niet fout loopt. Maar toch was het een goede test. Het moet best lukken daar ben ik niet bang voor. Kom ik er niet uit dan vraag ik het gewoon.

Weer een ovrewinning

15 augustus 1993
Precies een week geleden ben ik voor de eerste keer alleen met Breeze op pad geweest. Ik liep de route naar het park op de ringbaan oost omdat we die allebei kennen. Ja, dat dacht ik. Ik zal het niet allemaal uitleggen maar het kwam er op neer dat ik vijf keer fout liep maar toch in het park terecht kwam. Ik heb twee keer de weg gevraagd. De andere keren wist ik zelf waar ik fout was gegaan dus kon het weer corrigeren. Ik ben dik een uur met haar weg geweest! maar het was wel leuk. Ze liep heel goed en ik was helemaal niet onzeker. Het is ook fijn te weten dat ik er geen moeite mee heb hulp te vragen aan een voorbijganger. Een keer klopte ik zelfs op een garagedeur omdat ik geen voordeur kon vinden en omdat er geen mensen op straat waren! Twee dagen ging ik weer. Het ging toen bijna perfect. Het is in ieder geval zo dat je er op deze manier veel meer van leert. En ik heb er plezier in. Ook krijg ik zo meer zelfvertrouwen en vertrouwen in Breeze. Deze week ga ik weer naar de natuurwinkel en ik weet nu waar ik extra op moet letten. Ach, zo lang ik er maar kom. De manier waarop of hoe lang ik er over doe maakt niet uit. Dat komt wel.

Vanaf dat Breeze hier in huis is, wordt er nergens anders meer over gepraat. Ik denk er steeds aan en Ria droomt er zelfs over. Angstdromen! Want over een week moet ik wel alleen naar school. Dan begint de introduktieweek. Ontzettend spannend en doodeng. Het probleem heeft zich een beetje verplaatst. Ik ben niet meer zo bang voor hoe de andere studenten zijn of voor hoe het op school gaat, maar meer voor de weg er naar toe. Ik ben daar zo veel mee bezig. Alles is zo spannend. Ik weet best dat ik me niet zo druk hoef te maken. Ik weet in ieder geval dat ik hulp durf te vragen als het nodig is. En als je klasgenoten leuk zijn maakt dat veel goed. Dan ben ik wel mondig genoeg om te vragen of ze mij een beetje willen helpen en me willen roepen als ze me zien aankomen op school of zo. Dat regelt zich vanzelf wel. Maar het is zo'n grote omschakeling. Twee jaar thuis gezeten en dan weer naar school. Ook dat zal wel wennen zijn. Een paar dagen per week naar school en huiswerk maken en weer gewoon de weekeinden vrij. Maar het is uiteindelijk wel wat ik wil en waar ik al zolang met enige angst naar uitkijk! Alle begin is moeilijk. En ik weet zeker dat school en alles wat daarbij hoort me verder zal helpen. Weer sterker worden en zelfstandiger en onafhankelijker en daarmee als het goed is ook gelukkiger. Maar er zullen nog heel wat zweetdruppeltjes stromen voor ik in de schoolbanken zit!

De laatste maanden ben ik ook helemaal niet meer bezig met mijn blindheid of het ongeluk op zich. Ik denk dat dat komt omdat mijn aandacht steeds gericht is op mijn hond en op school en zo. Je hebt geen tijd en energie over voor andere dingen. Misschien heeft ook dat te maken met zelfbescherming. Het kan zijn dat ik over een tijdje, als het op school een beetje loopt, een terugval krijg. Dat in een keer de spanningen er uit komen. Nu lijkt het alsof je weer meer hebt verwerkt. Dat is deels waar denk ik. Ik heb de drempel overwonnen, om het zo eens uit te drukken, om alleen weg te gaan. Dat is niet makkelijk. Je ziet er erg tegen op. Al die tijd ben je niet meer alleen te voet de deur uit geweest. Dat doe ik toch maar mooi! Verder heb ik genoeg lef om hulp te vragen. Dat moet als je voor jezelf op wil komen gewoon en er is geen mens die het gek zal vinden. Maar je moet het wel kunnen en durven. Je moet vaak al zo veel. Wat die dingen betreft sta ik al een stuk zekerder in mijn schoenen. Ik zal af en toe altijd onzeker en verlegen blijven maar dat heeft niks met het ongeluk te maken.