Mijn lieve Breeze is dood

Mijn trouwe oude hondje is gestorven. Breesje mocht geen 12 worden, ze zou de 22ste jarig zijn geweest. Ik zal het even uitleggen.

Vandaag (2 november 2003), tegen zessen, lag ze heel erg te hijgen in haar mand. Dat bleef ze maar doen tot we besloten haar mee naar buiten te nemen. Eerder vandaag was er ogenschijnlijk nog niks aan de hand. Ze struikelde zowat uit haar mand, kon haast niet op haar poten staan en lopen. Buiten heeft ze wel geplast maar ze kon niet door haar hurken maar moest echt gaan zitten. Even later ging ze in het natte gras liggen. Terug naar huis gestrompeld. Ik belde de dienstdoende dierenarts. Ik kon gelijk komen. Breeze in de auto getild en op weg.

De dierenarts heeft haar onderzocht. Ontdekte dat er iets mis was met haar buik, beter gezegd in haar buik. Ook was haar oogwit niet wit maar een beetje gelig en de kleur van haar tong was ook niet zoals het hoorde. De arts vermoedde een gezwel. De foto's wezen uit dat er inderdaad iets zat dat er niet hoorde. De hartslag was goed, temperatuur ook maar ze voelde erg koud aan en de bloedsomloop was niet goed. De arts durfde haar zo niet de nacht in te laten gaan, de kans was groot dat de situatie zou verslechteren.

Ik kon 3 dingen doen. Of ik nam haar mee naar huis, wat ik niet durfde in deze toestand, of ik liet haar daar achter aan het infuus of ik liet haar onmiddellijk opereren. Het voordeel van het infuus was dat ze morgen bloed konden prikken en een echo maken. Maar ja, ik had er emotioneel moeite mee haar ergens in een uithoek op een industrieterrein achter te laten, moederziel alleen....
Dan maar meteen opereren. De dierenarts zei dat ze haar niet meer wakker zou laten worden als het hopeloos was wat ze aan zou treffen. Ikke natuurlijk in tranen. Wat kwam dit onverwachts, het overviel me zo. Ik heb afscheid van haar genomen. Nou ja, het is nooit goed en nooit genoeg, voor mijn gevoel. Breeze reageerde met een klein kwispeltje, verder was het net een zombie, er zat haast geen leven in. Volgens de dierenarts was ze haast, of al, in shock.

De arts belde me later vanavond op. Ze trof een tumor aan ter grootte van een tennisbal. De milt was gescheurd en er was een bloeding ontstaan. De milt had ze kunnen verwijderen maar de tumor niet, als ze dat geprobeerd zou hebben, vertelde ze. En als ik haar mee naar huis had genomen zou ze morgen doodgebloed zijn. Dus toch de juiste beslissing, in het belang van Breeze.
Breeze had al eerder een bloeding gehad aan haar milt, zo werd ontdekt. Het is heel merkwaardig dat we daar nooit iets van gemerkt hebben. Volgens de arts heeft Breeze een heel hoge pijngrens gehad.

Nu is het heel onwennig, dan weer dikke tranen, dan weer een soort gelatenheid over me. Dat het het beste zo is weet ik wel want een hond die zoveel pijn lijdt wil niemand. Maar toch, ik heb met haar zowat de moeilijkste jaren uit mijn leven doorgemaakt, ze was er altijd bij.

En nu is ze dood en vraagt Zeppo of ik mee naar buiten ga...